Το σόι μου... Κεφάλαιο 2 - Γιαγιά Δανάη

Η γιαγιά μου, η Δανάη, πήρε το όνομά της από τη Δανάη της μυθολογίας γιατί ο πατέρας της είχε μια "αρχαιολατρεία", ας το πούμε έτσι. Η γιαγιά μου - η μαμά της μαμάς μου - γεννήθηκε το 1928 στον Κορυδαλλό, συνοικία του Δήμου Πειραιά. Το 1940, η γιαγιά είχε μόλις μπει στην τελευταία τάξη του Δημοτικού αλλά, αφού τα σχολεία έκλεισαν λόγω της έναρξης του πολέμου, δεν το ολοκλήρωσε ποτέ. Βέβαια εκείνη διόλου δε λυπήθηκε γι' αυτό, μάλιστα χάρηκε κιόλας: "Το σχολείο ποτέ δεν μου άρεσε" και.... "όπως ήμουν και αγοροκόριτσο, προτιμούσα να είμαι συνέχεια έξω στο δρόμο και να παίζω, παρά να είμαι μέσα, να διαβάζω, να ράβω και να πλέκω."

Τη γιαγιά μου τη θυμάμαι, λιγομίλητη, ολιγοέκφραστη και γενικά ήσυχη... Από εσωτερική ηρεμία;;! Μπα, όχι... μάλλον από βαθιά στωικότητα. Κάτι το οποίο συνειδητοποιούσα για εκείνη όσο μεγάλωνα. Λίγα λοιπόν τα λόγια  της και από τις σπάνιες δικές της σύντομες αφηγήσεις και κουβέντες ήταν αυτή από τον καιρό της κατοχής: "παιδάκι, να πηγαίνω με τον μπαμπά μου περπατώντας, κάτω στο τελωνείο στον Πειραιά, όπου εκείνος δούλευε όλα του τα χρόνια και να περνάμε μέσα από τους Γερμανούς και τα γερμανικά μπλοκ σε όλη τη διαδρομή. Κι όμως εκείνοι δεν μας ενοχλούσαν, γιατί ο παππούς ήξερε μερικές λέξεις στα γερμανικά λόγω τελωνείου κι εγώ ήμουν πιτσιρίκα, ξανθιά και γαλανομάτα, σαν Γερμανίδα".

Το φαγητό μάλλον δεν τους έλειψε εκείνα τα χρόνια γιατί ο παππούς με το ξύλινο καρότσι όλο και κάτι κουβαλούσε από το τελωνείο για όλο το σόι του Κορυδαλλού... όμως το κατοχικό σύνδρομο της έμεινε στο θέμα του φαγητού, μαζί φυσικά με το μικρασιατικό μαγειρικό γονίδιο - κι από τις δυο μεριές της, παρακαλώ!

... Έτσι λοιπόν, στην κουζίνα της γιαγιάς ο διάλογος ήταν πάντα παρόμοιος:

- ...αυτό θα φας, παιδάκι μου; Σκέτα μπιφτέκια;

- τι σκέτα, αφού έχεις και πατάτες, ρε γιαγιά...

- ε τι να σου κάνουν, μωρό μου, αυτά;

Και γέμιζε το τραπέζι της κουζίνας, με ψωμί, τυριά, αγγουροτοματοσαλάτα, ελιές, καμιά πιτούλα, και... 3-4 γεμιστά που είχαν περισσέψει από την προηγούμενη, και... λίγο γαύρο τηγανητό..."δεν είναι πολύς, φάτον όλον", και... λίγα φασολάκια πράσινα λαδερά από προχτές..."ήταν στο ψυγείο δεν έχουν χαλάσει, αλλά άστα άμα δε σου αρέσουν... να σου φτιάξω δυο αβγά μάτια"

- σιγά ρε γιαγιά ποιος θα τα φάει όλα αυτά;; και τσίμπαγα τελικά λίγο από όλα... εκτός από ψωμί...

- ψωμάκι δε θα φας;; Φάε..., «να σε πιάσει», βρε μωρό μου...

Μετά, καθόμασταν στο σαλόνι - προέκταση της κουζίνας...

===============

Η γιαγιά μας θεωρούνταν "ψυχρή" από τα παιδιά της... και ήταν, ως μαμά... άλλες εποχές βλέπεις, άλλες προσλαμβάνουσες, και άλλα βιώματα... δεν τα  αγκάλιαζε, δεν τα φιλούσε... παρά μόνο σε γιορτές, "και αν" και "κρύα"... 

Για εμάς, τα εγγόνια της, δεν ήταν έτσι... 

...θυμάμαι, που όταν καθόμουν δίπλα της στον καναπέ, μου σκέπαζε το χέρι με το δικό της, κοιτάζοντας, ευθεία μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση...

- πω πωω γιαγιά πόσο ζεστά είναι τα χέρια σου;;! Τα δικά μου είναι συνέχεια παγωμένα.

...τότε εκείνη, λες και άρπαζε κάποια παλιά "χαμένη" ευκαιρία, άρχιζε να τρίβει απαλά με την παλάμη της το πάνω μέρος της δικής μου, μετά στροβίλιζε ανάμεσα και στα δυο της χέρια εναλλάξ τα δικά μου τρίβοντας τα λίγο πιο έντονα μέχρι να ζεσταθούν, καταλήγοντας πάντα, "Τζιοκόντια", χαμογελαστή...: 

- ε, δε λένε;! Κρύα χέρια ερωτευμένα και ζεστά βασανισμένα... 

....και ένιωθα αυτή την ατάκα σαν πάσα για να μάθει για τους έρωτές μου και να μου πει για τα βάσανά της...

- αααχ να είσαι καλά ρε γιαγιά... ζεστάθηκαν...

...και την αγκάλιαζα και τη φιλούσα και ανταπέδιδε με το δικό της συγκρατημένο μα τόσο ζεστό στυλ... 

- Να σου κόψω κάνα φρουτάκι, τώρα;; Έχω φτιάξει και πάστα φλώρα... ε, με συκομαρμελάδα, βέβαια...

- Πω πωωω γιαγιά με "έφτιαξες" τώρα...

....και ξανά αγκαλιάααα σφιχτή από πίσω της, από τους ώμους την ώρα που προσπαθούσε όρθια μπροστά στον πάγκο της κουζίνας να κόψει κομμάτι από την πάστα φλώρα της, για να με φροντίσει!!!

 

============================

...εις μνήμην <3

Δανάης Μανέα, το γένος Κομνηνού (17 Δεκεμβρίου 1928 - 27 Μαρτίου 2010)

φωτό 3: καλοκαίρι 1993, η γιαγιά φοράει τα "πρώτα" της μαύρα ρούχα... τον Απρίλιο, της ίδιας χρονιάς, ανήμερα Πάσχα, στο "χωριό", είχε "φύγει" από τη ζωή η μητέρα της, η προγιαγιά μου Μαρί... (Ο Νίκος, ο αδερφός μου, μόλις έχει τελειώσει τη Β΄Λυκείου κι εγώ τη Γ΄ Λυκείου... ο Ρωμύλος, το πρώτο μας σκυλάκι, δεν πρόλαβε να κλείσει τα 2 χρόνια και το επόμενο καλοκαίρι στο "χωριό" έφαγε - δεύτερη φορά - φόλα από έναν "καλό" τσοπάνη που θεωρούσε ότι το γάβγισμά του τρόμαζε τις κατσίκες και τους "έκοβε¨ το γάλα...) Η γιαγιά δεν ξαναέβγαλε ποτέ τα μαύρα ούτε έφτιαξε ξανά πάστα φλώρα, μέχρι το 2010 που έφυγε από τη ζωή... αποχωρώντας αποφασισμένη σαν Ινδιάνος... 

πώς να σωπάσεις...;

... καλά είμαι στο σπίτι μου και δόξα τω Θεώ τα καταφέρνω με όλα... με εαυτό, με τον Άλλον, με έξοδα, με δάνεια, με τρέχοντα, με φορτία προγονικά, και τα δικά μου φορτία καλά κρατημένα στο δισάκι μου.... ναι, τα καταφέρνω να επιβιώνω, να νιώθω ήρεμη.... αλλά ΔΕΝ καταφέρνω να νιώσω καλά... ποτέ δεν ένιωσα καλά εντελώς, ποτέ δεν ησύχασα... ούτε όταν είχα ή έχω ανέσεις, φαγιά που τόσο αγαπώ, παρέες που τόσο αγαπώ, γέλια και αγκαλιές που τόσο ζω από αυτά .... και ναι ησυχάζω εδώ που κάθομαι στην ερημιά... αλλά καλά δεν είμαι... γιατί είναι ο πόλεμος κηρυγμένος απέναντι στον αγνό ανθρώπινο εαυτό που όλοι έχουμε... μου μένει μόνο να τα λέω... όπου και όπως μπορώ.... στο fbχώρο της ελεύθερης έκθεσης, της ελεύθερης αλλοτρίωσης των σχέσεων, της ελεύθερης απαξίωσης του λόγου και του πόνου του "συναθρώπινου"...

θέλω να λέω συνεχώς: να μην κοιμόμαστε, αλλά να βλέπουμε όνειρα όπως έγραψε η Κατερίνα Γώγου, μαζί με τους φίλους μας, όλοι μαζί... και το πρωι να συναντιόμαστε και να τα λέμε... να μην σωπαίνουμε... μόνο μπροστά στην ομορφιά να σωπαίνουμε... ποτέ μπροστά στην ασχήμια...

Το Πολυτεχνείο Θα ζει...

... τον Νοέμβριο του 1973 δεν είχα γεννηθεί... ούτε καν είχα "συλληφθεί" ως ιδέα των γονιών μου...

...με θυμάμαι όμως έντονα, από το Νοέμβριο του 1987 που ήμουν στην Α' τάξη του Γυμνασίου - όπου άκουσα για πρώτη φορά, λόγω της σχολικής γιορτής, για την επέτειο του Πολυτεχνείου, - να μετράω έκτοτε τις χρονολογίες και τις ημερομηνίες για να δω "για πόσο είχα χάσει την ευκαιρία να είμαι σε εκείνη την εξέγερση"... 

Τα δύο πρώτα χρόνια οι "υπολογισμοί" μου κατέληγαν στο ότι την είχα χάσει "για 1 χρόνο και 4 μήνες, αφού είχα γεννηθεί Μάϊο του 1975"...

Λες κι αν είχα γεννηθεί στις 17 Νοεμβρίου του 1973 θα ήμουν εκεί...!!

Μετά άρχισα να μετράω πιο "ρεαλιστικά" το χρόνο και σκεφτόμουν ότι για να ήμουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου έστω ως πρωτοετής φοιτήτρια, θα έπρεπε... χμμ... να είχα γεννηθεί το 1954 ή τέλος πάντων κάπου το 1953, 1952, 1951 ή 1950 αν ήμουν τελειόφοιτη... αργότερα κατάλαβα ότι θα μπορούσα να είμαι εκεί χωρίς να είμαι φοιτήτρια, θα μπορούσα να είμαι εργάτρια, ή μια απλή γυναίκα, που θα τολμούσε... 

Κάθε χρόνο την ίδια μέρα ξανά και ξανά έκανα τις προσθέσεις και αφαιρέσεις για να δω πότε θα έπρεπε να έχω γεννηθεί για να ήμουν στην  εξέγερση του Πολυτεχνείου... ήταν αυτοί οι υπολογισμοί, η δική μου σύνδεση ξανά και ξανά με το τότε, με τον "παλμό"...

Για να "αναπληρώσω την απουσία μου από τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη του 1973", συμμετείχα στις γιορτές του σχολείου μου, νιώθοντας ότι έκανα "κάτι σπουδαίο": τραγουδούσα, έγραφα κείμενα, έπαιζα κιθάρα... κολλούσα αυτοκόλλητα για το στολισμό... κάτι, οπωσδήποτε...

...στην πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου επιχείρησα να πάω για πρώτη φορά όταν ήμουν Α' Λυκείου, θα ξεκινούσαμε μαζί με τα παιδιά από την τότε κατάληψη μας, της οποίας "ήμουν υποκινήτρια" όπως είχαν πει τότε δυσαρεστημένοι οι καθηγητές μου στη μαμά. Είχα καλέσει συνελεύσεις πενταμελών και έπειτα δεκαπενταμελούς και όταν αποφασίστηκε η κατάληψη μας παρέλαβα τα κλειδιά του σχολείου μας από τον λυκειάρχη μας και τα κρατούσα για 40 μέρες - όσο κράτησε η κατάληψη μας κι ένιωθα πως έτσι έκανα "επανάσταση"... *

όμως....  έ χ α σ α το λεωφορείο της "επανάστασης" μου... 

(βασικά το χάσαμε μαζί με τη μαμά μου, η οποία είχε αποφασίσει ότι αν ήταν να πάω θα ερχόταν κι εκείνη μαζί μου, αφού ήμουν ανήλικη. Έτσι έβαλε για πρώτη φορά τα μόνα "φλατ" παπούτσια που είχε και που πρώτη φορά τα έβλεπα αφού ποτέ δε φόραγε κάτι άλλο εκτός από τακούνια και τελικά νομίζω ότι έκανε τα πάντα για να χάσουμε το λεωφορείο και μετά με έπεισε ότι δεν είναι καλή ιδέα να πάμε μόνες και "ανοργάνωτες"...) 

Έκανα κι άλλη προσπάθεια "επανάστασης"... στη γιορτή μνήμης του Πολυτεχνείου στην Γ' Λυκείου είχα γράψει ένα κείμενο το οποίο διάβασα μπροστά σε όλο το σχολείο, τρέμοντας από συγκίνηση και συστολή... δυστυχώς δεν το έχω γιατί η τρέλα μου τότε μου υπέδειξε, αφού το διάβασα, να το πετάξω στον αέρα...

Είχα γράψει λοιπόν σε ένα δισέλιδο, ένα μικρό στιγμιότυπο κατά το οποίο είχα φανταστεί 10 εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι έμπαιναν στο χώρο του Πολυτεχνείου το πρωϊ της 17ης Νοεμβρίου του 1973... ο καθένας για τους λόγους του και με τις σκέψεις του... άλλη/ος εν αγνοία της σοβαρότητας των γεγονότων της στιγμής αλλά και των μελλούμενων, ακολουθώντας τη μάζα, άλλος οργανωμένος σε κόμμα, άλλη για παρέα στο φίλο της, άλλος για μαγκιά, άλλη για αντίδραση στους γονείς της, άλλος/η με αίσθημα αλληλεγγύης στους συμφοιτητές, άλλη/ος για να προσφέρει συνειδητά κάτι συγκεκριμένο με επίγνωση στον αγώνα και άλλοι γιατί απλά περνούσαν και έμειναν μέσα όταν έκλεισαν οι πόρτες... Είχαν και ονόματα, δεν τα θυμάμαι πια...)

Τελικά στην πορεία Πήγα... επιτέλους, στα 19 μου γιατί τότε μόνο μπόρεσα, "αφού ήμουν πια ενήλικη" όπως είχα δηλώσει στη μαμά μου. Είχε ένα τρόπο να "απαγορεύει"/αποθαρρύνοντας, όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί φοβόταν γενικά και ειδικά να πάω μόνη μου και "ανοργάνωτη" όπως έλεγε, "χωρίς να είμαι σε κάποια ομάδα"... με τρελό καρδιοχτύπι, λοιπόν, λες και γύρναγα πίσω το χρόνο στο Νοέμβριο του 1973... και φυσικά "ανοργάνωτη" , χωρίς να είμαι μέλος κάποιας ομάδας, έφτασα στο Πολυτεχνείο, στην ουρά της πορείας που κινούσε για Αμερικάνικη πρεσβεία. Ήμουν με έναν φίλο μου και τον ξάδερφό μου που μου κάνανε το χατήρι να πάμε παρέα... 19χρονα που δεν είχαμε βγει από τα σπίτια μας για τέτοιο λόγο ποτέ πριν...  

------- - - - -

Το μόνο που θυμάμαι είναι η τεράστια συγκίνηση μου όταν βρεθήκαμε μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου και ότι εκεί που η συγκίνηση μου είχε φτάσει στην αποκορύφωσή της, βρεθήκαμε ανάμεσα στα ματ - που χτύπαγαν εκφοβιστικά και ρυθμικά τις ασπίδες τους με τα ρόπαλα τους - και σε κάτι μασκοφόρους που ετοιμάζονταν να βγουν από κάτι στενά στην πορεία για να τους "συναντήσουν σε χορό" πολεμικό....

... χωρίς να καταλάβω τι έγινε, με θυμάμαι να τρέχω- ή καλύτερα να με τρέχει τραβώντας με από το μπράτσο - ο ξάδερφος μου... Τον φίλο μου τον χάσαμε κάπου στο πλήθος, αλλά τον βρήκαμε αργότερα... προφανώς είχε τρέξει γρηγορότερα από εμάς, στη στάση του λεωφορείου της επιστροφής... 

...όταν γυρίσαμε από εκείνη την "πρώτη φορά στο Πολυτεχνείο", αναρωτιόμουν για πολύ καιρό: σε τι ανούσιους καιρούς γεννηθήκαμε... κανένας αγώνας πια δε γίνεται, καμία επανάσταση;;!

Πήγα κι άλλες φορές σε πορείες, πάντα "ανοργάνωτη"... τελευταία φορά, το 2010... δυστυχώς ήμουν εκεί... **

Πού να ήξερα τότε... ό,τι η Ειρήνη και η Ελευθερία δεν θέλουν τα ίδια πράγματα... 

...η πρώτη, μπορεί να υπάρχει - και μάλιστα "ευχαριστημένη" - με "απλούς συμβιβασμούς" ...

ενώ η δεύτερη, "θέλει αρετή και τόλμη", για να ζει "χαμογελαστή"...

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΘΑ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ... ως σύμβολο ζωής...

================================ ======================================

(βλέπε: Μαθητικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα (1990-91)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1_(1990-91)...  

... οι κινητοποιήσεις ήταν πανελλαδικές και έληξαν με το θάνατο του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα) 

(βλέπε: Εμπρησμός της τράπεζας Marfin 

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%82_Marfin

... ημέρα γενικής απεργίας, νεκροί ανασύρθηκαν η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών και η Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών.

Φανός...

...Είχαμε σαλπάρει με φουσκωμένα - από τον ταξιδιάρη άνεμο της ψυχής - τα πανιά της καρδιάς μας για την πολυπόθητη χώρα της Ουτοπίας. Θυμάσαι, Ελένη;

Και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα εκθαμβωτικό από τον ήλιο νησί... 

...τώρα ξέρουμε, Ελένη ότι είναι ένα δυστοπικό νησί... 

...παρόλο που λάμπει από μακριά.. είναι κάτω από το φως ενός τεχνητού ψυχρού ήλιου... δεν ζεσταίνει... μόνο γυαλίζει... σαν κάλπικο νόμισμα...

Ξέρουμε ότι αν μας βγάλει ο καιρός στις ακτές του, το καράβι μας θα συντριβεί και το ταξίδι θα έχει τελειώσει εκεί...

Μήπως ήταν γραφτό να βρεθούμε στη Δυστοπία αντί στην Ουτοπία, Ελένη;

Μήπως Ουτοπία ήταν το υπέροχο  ταξίδι ως εδώ; 

Ό,τι ζήσαμε στα μάτια, στις αγκαλιές;

Ό,τι ονειρευτήκαμε με θέα τον ανοιχτό ορίζοντα;

Κάναμε κάτι λάθος, Ελένη; 

Πώς έσπασε η ανθρωποπορεία;

Χαλάστηκε από τα στοιχεία που ανέκαθεν μισούσαν τον παλμό της, την ελευθερία της, τα πλεγμένα δάχτυλα, τους αγκώνες;

Ή μήπως αυτή τη φορά, εμείς οι ίδιοι αφήσαμε τα χέρια, Ελένη;

Μήπως πάψαμε να κοιταζόμαστε και να καθρεφτίζουμε ο ένας στα μάτια του άλλου το φως της ελπίδας;

...................................

Ακόμα κι έτσι.. θα ελπίζω.. 

θα συνεχίζω να ονειρεύομαι την Ουτοπία... 

...και θα είσαι εκεί, Ελένη... Φανός...

* ********* ********** ************ *

1η απόπειρα ελεύθερου σχεδίου, με διακριτική χείρα βοηθείας της ζωγράφου/μαμάς Μαρί, "στις σκιάσεις"... πολλές ζωές πριν...

"Λάμπα θυέλλης, ξεχασμένη στην αποθήκη", μολύβι, 1991

====================

1. φανός θυέλλης (υαλόφρακτος για να μην σβήνει η εσωτερική λυχνία από τον αέρα ή το νερό)
2. φανοί ομίχλης (τα φώτα ομίχλης στο αυτοκίνητο αλλά και σε φορητά φανάρια για παρόμοιες συνθήκες)
3. φανοί λιμένος (οι φάροι στα λιμάνια)

#MaskStories - No1#MouEpese

 Σήμερα to πρωί έξω από τράπεζα:

... στο ATM ουρά 6 ατόμων - κι εγώ η 7βδομη

...πλησιάζω με τη μάσκα μου κατεβασμένη στο πηγούνι - διάλειμμα για να πάρω ανάσα γιατί τη φορούσα ήδη πολλή ώρα σε άλλη ουρά έξω από το δημαρχείο και ακόμα περισσότερη ώρα μέσα στο ταμείο του Δήμου

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ (Διάρκεια 10'')

...ο κύριος - περί των 60+ ετών, θα τον λέω ο "μπεζ" για λόγους ποιητικής αδείας - που στέκεται πριν από εμένα στην ουρά της τράπεζας μόλις με βλέπει προλαβαίνει να μου πει:

"κρατάμε αποστάσεις" - η αλήθεια είναι ότι είχα σταθεί ακριβώς πίσω του στο μισό μέτρο - ΣΤΟ ΜΙΣΟ ΜΕΤΡΟ στεκόταν βέβαια κι εκείνος από τον μπροστινό του, θα τον λέω ο "μπλε" και μισό μέτρο εκείνος από την μπροστινή του κ.ο.κ.

...κάνω 2 βήματα πίσω και συνεχίζει ο "μπεζ": "και δε φοράς και τη μάσκα σου"

...πριν προλάβω να αντιδράσω πετάγεται και ο "μπλε" μπροστινός του, να πει το δικό του ποίημα: "δε μας χρειάζονται αντιρρησίες, θα σου άρεσε να μπεις στην εντατική;;"

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ (Διάρκεια 20΄΄)

...η σειρά μου: "εσείς γιατί έχετε μισό μέτρο από το μπροστινό σας;", λέω στον "μπεζ", ΚΑΙ τότε ο "μπλε" (και όχι ο "μπεζ"...!!!) κάνει ένα γρήγορο ελιγμό προς τα δεξιά (η ουρά δεν ήταν ευθεία αλλά έκανε μια καμπύλη λόγω έλλειψης χώρου στο πεζοδρόμιο), οπότε και απομακρύνεται για να πάρει τις "σωστές" αποστάσεις από τον "μπεζ"... (πάλι βέβαια ήταν ένα σκάρτο μέτρο απόσταση μεταξύ τους!!

...και συνεχίζω στον "μπλε", ο οποίος φοράει τη μάσκα του κάτω από τη μύτη, "εσείς γιατί φοράτε τη μάσκα κάτω από τη μύτη;;", όπου με ταχύτητα και ήχο υπερηχητικού αεροσκάφους μου απαντά ενώ ταυτόχρονα τη σηκώνει: "μου έπεσε!!" #MouEpese

...μέσα σε ένα νάνοsecond σηκώνω κι εγώ τη δική μου μάσκα και από πίσω της του φωνάζω "κι εμένα μου έπεσε"!! (και γουρλώνω μάτια)

και σε απανωτό χτύπημα κροσέ του πετάω: "και από την μπροστινή σας γιατί έχετε μόνο μισό μέτρο απόσταση;;" (και μισοκλείνω μάτια)

και απαντά με ταχύτητα φωτός πλέον ο "μπλε" κάνοντας χορευτική πηδηχτή κίνηση προς τα πίσω και ξανακολλώντας στον "μπεζ", ρίχνοντας μου βολή: "δεν έχουμε μισό μέτρο" και "στο καπάκι", "εξάλλου είμαστε οικογένεια με την κυρία" και σαν να επαναπροσδιορίζεται μέσα του σε κλάσματα δευτερολέπτου ο κώδικας μέτρων covid, με την ίδια σε αντιστροφή αυτή τη φορά χορευτική πηδηχτή κίνηση την πλησιάζει πάλι την κυρία (του), αυτή τη φορά στους 20 πόντους μεταξύ τους (σαν να μου φάνηκε ότι πήγε να την πιάσει αγκαζέ κιόλας, αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσε ή ΞΑΝΑ επαναπροσδιορίστηκε και πάλι ο κώδικας μέτρων covid μέσα του και θυμήθηκε ότι ούτε αυτό επιτρέπεται)!!!!

....(ο "μπεζ" δεν ξαναμίλησε ή δεν τον άκουσα γιατί μουρμούριζε πλέον πίσω από την μάσκα του... βρισίδια; προσευχή, ποιος ξέρει....;!)

....ούτε κι εγώ ξαναμίλησα.... αλλά γέλαγα γοερά πίσω από τη μάσκα μου για κάμποσα λεπτά....

Ειπώθηκαν κι άλλα όμως ήταν εκτός ποιητικής αδείας για να τα καταγράψω.... Θεέ μου, καλέ μου...

είΜαι φασίστας...

 ...φασίστας είΜαι 

... έχΩ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό Μου συγκριτικά με τους άλλους συνανθρώπους Μου, ενώ ταυτόχρονα έχΩ χαμηλή αυτοεκτίμηση, δηλαδή χρειάζΟΜΑΙ συνεχώς επιβεβαίωση και αγωνιΏ για την επιβεβαίωση του ποιος είΜαι και πόσο "αξίζΩ" στα μάτια των άλλων και δη αυτών τους οποίους θεωρώ "κατώτερους" μου...

...φασίστας είΜαι 

...έχΩ θυμό, εκδηλωμένο σε βία (λεκτική ή/και σωματική) και καταφέρομαι με βία στους γύρω μου

...έχΩ θυμό καλυμμένο σε "ευγένεια με επιχειρηματολογία" που ξεσπάει όμως από μια σπίθα αντίρρησης, αντίθεσης ή απλά αντίλογου με τον άλλον σε ανολοκλήρωτες συζητήσεις που πυροδοτούν και πάλι βίαιες συμπεριφορές λεκτικές ή/και σωματικές...

...φασίστας είΜαι 

...κάποιος κάποτε με πλήγωσε ή ακόμα και τώρα με πληγώνει...συνήθως είναι ο μεγάλος πληγωτής: αυτοί που με έφεραν στον κόσμο...

είΜαι φασίστας, ακόμα κι αν δεν είΜαι υπέρμαχος του Φασισμού (ιδεολογία) και μάλιστα τον αντιμάχομαι... 

γιατί...τι γίνεται με τον πληγωμένο εαυτό Μου που γεννάει "φασιστοειδείς" συμπεριφορές; 

ο φασίστας μέσα Μου ζητάει συνεχώς δικαίωση... και όταν δεν την παίρνει...αδικεί...τον διπλανό, τον αδερφό, το φίλο... "ανθρωποφαγεί"...εν τέλει αδικείται...

...αν δεν μπορΩ να αγαπήσΩ τον εαυτό Μου και τους όμοιους, τους ομόψυχους, πώς θα αγαπήσΩ τους διαφορετικούς από εΜένα; 

...πώς περιμένω να αλλάξει ο κόσμος, αν δεν αλλάξω εγώ;

Θεέ μου... 

... ας μην είναι απόρθητο το κάστρο του εγωισμού Μας... ας ανοίγει με το κλειδί της Αγάπης Σου, για να είμαστε προστατευμένοι χωρίς αυτό(ν)...

"Απαγορεύεται".... ή ζωή μαγνητο(φωνη)σκοπημένη...

...φόβος κορωνοϊου, φόβος Τούρκου, φόβος φασίστα, φόβος καταστροφικής καταιγίδας, φόβος καταστροφικού σεισμού...

φόβος μοναξιάς, φόβος ασθένειας, φόβος ανημπόριας, φόβος ανεπάρκειας, φόβος ανεργίας, φόβος θανάτου... φόβος ζωής!

φόβος φόβος φόβος

...και τα ψευτο αντίδοτα:

κατανάλωση φαρμάκων, βιταμινών, τροφών, ποτών, τσιγάρων, προϊόντων καθαριότητας, προϊόντων βρωμιάς, αποστείρωσης και προϊόντων στείρωσης... 

προϊόντων, προϊόντων, προϊόντων...

προϊόντων/αντικειμένων και προϊόντων/αφηρημένων εννοιών:

κατανάλωση αντοχής, κατανάλωση υπομονής, κατανάλωση κενών λόγων, κατανάλωση ανθρώπων, συναισθημάτων, ενέργειας σωματικής και ψυχικής...

κατανάλωση, κατανάλωση, κατανάλωση...

Μέχρι μόλις πολύ πρόσφατα, λέγαμε (οι ρομαντικοί): ευτυχώς υπάρχει η αγάπη, η παρέα, η αγκαλιά, το φιλί τα παιδιά, το χαμόγελο, ο ήλιος, η θάλασσα...

...τώρα περιμένουμε τα Χριστούγεννα χωρίς Χριστό, την Πρωτοχρονιά χωρίς αγκαλιά, χωρίς φιλί και ένα νέο έτος χωρίς πρόσωπα, χωρίς σώματα, χωρίς ανθρώπους, χωρίς φύση, χωρίς ευλογία Θεού...

Τα παιδιά... ένα φως στο δρόμο μας, κι ένα κληροδότημα: ένα φυσικό φως... όχι της οθόνης... φως προσπίπτοντος φωτισμού, πηγής ζωής, όχι ανακλώμενου φωτισμού που στραβώνει το μέλλον...

ίσως να μη θέλουν βέβαια, ίσως να μην το χρειάζονται, ίσως η δική τους ανάγκη προσαρμογής να ζητάει άλλα... ίσως... 

... όμως το ηλιοβασίλεμα: θα είναι για πάντα εκεί, ακόμα και όταν κάθε ψηφιακό, ανθρώπινο, μηχανικό, θα έχει πεθάνει, θα έχει χαθεί στο άπειρο... απλά θα στέκει μόνο του, σαν άδειος παράδεισος χωρίς πουλιά, χωρίς ήχο, χωρίς καρδιά και νου... μόνο του θα εκκρεμεί στο άπειρο... και θα περιμένει ξανά και ξανά τη γέννηση και το θάνατο του ατελούς κόσμου...

φθινοπωρινή ισημερία

 ...(και) σήμερα ξύπνησα νωρίς, έφτιαξα ωραίο χυμό με γιαούρτι, μέλι και μπανάνα, προσευχήθηκα στο Θεό (μου), εργάστηκα επάνω σε σωρό από projects, πλήρωσα και έκανα λογαριασμούς, ανησύχησα για εκκρεμότητες και μετά τις άφησα να εκκρεμούν μέχρι νεωτέρας, διάβασα για ένα θάνατο (από καρκίνο, σαν να ξεχάσαμε ότι πεθαίνουμε ΚΑΙ από καρκίνο;!) και λυπήθηκα... και θυμήθηκα.. και λυπήθηκα πιο πολύ, είδα και για μια εγκυμοσύνη, γνωστής μου, χαμογελαστής, ταλαντούχας κοπέλας και χάρηκα πολύ, σαν να ήταν δικιά μου εγκυμοσύνη, άκουσα και μια εκπομπή στο ραδιόφωνο αφιερωμένη στην αρκούδα (κι έμαθα πολλά, μου έμεινε ότι πέφτει σε χειμερινό λήθαργο και όχι σε χειμερία νάρκη), μίλησα με φίλους (στο messenger, πού αλλού;!), "προνόησα" για το μέλλον (το κοντινό, μη νομίζετε..), έφαγα το χτεσινό φαγητό, φρόντισα τον κήπο, πέταξα τα σκουπίδια μου (ο κάδος είναι 4 χλμ από το σπίτι μου αλλιώς δε θα τα ανέφερα), προσπάθησα και επικοινώνησα με τον πατέρα μου (δια ζώσης, όπως κάθε μέρα), επικοινώνησα επιτυχώς, όπως πάντα, με τον αδερφό μου (τηλεφωνικώς και κανονίσαμε πολλές υποθέσεις και το δια ζώσης μας, ευτυχώς σύντομα), κλάδεψα τις τριανταφυλλιές και ψέκασα την ακακία που είναι "ασθενής" (δυστυχώς με χημικό προϊόν,αφού με "έπεισε" ένας γεωπόνος ότι "αλλιώς θα χαθεί"), έπλυνα κάποια ρούχα (στο χέρι), πιάτα, μαγείρεψα, έπλυνα τα υπόλοιπα πιάτα, μετά έπλυνα και τον εαυτό μου, έμαθα κάτι καινούριο στα σκυλάκια μου (ήμουν αρκετά αυστηρή μαζί τους σήμερα, το ομολογώ) και τώρα γράφω για τη μέρα μου, για να τη μοιραστώ... νύχτα πια... φθινοπωρινή, ήσυχη... και σκέφτομαι... θα μπορούσαμε να ζούμε στον παράδεισο, αλλά μας αρέσουν τα μήλα... καληνύχτα... 

ας είναι μέσα μας πάντα καλοκαίρι...

κόσμος σκληρός...

ο άνθρωπος ήταν ανέκαθεν σκληρός...
....και πως να μην ήταν άλλωστε...;;

ζούσε σε σπηλιές, ήταν εκτεθειμένος σε κάθε καιρικό φαινόμενο και κάθε κίνδυνο από τα άλλα ζώα που ήταν ανέκαθεν άγρια και αυτά...
σε έναν - τότε - κόσμο κυριαρχημένο από τα βασικά ένστικτα - ενώ σήμερα;;!! - η ζωή θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολη και η επιβίωση ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση... για τον άνθρωπο... και για τα άλλα όντα...
πόσο άραγε ζορίστηκε ο άνθρωπος για να φτάσει μέχρι εδώ αλλά και πόσο μα πόσο δυνατός και ευπροσάρμοστος πρέπει να είναι για να τα καταφέρνει να υπάρχει και να υψώνει το πεπερασμένο ανάστημά του ανάμεσα στα ανόρια τείχη του σύμπαντος κόσμου που τον περιβάλλει και τον περικλείει;;