... τον Νοέμβριο του 1973 δεν είχα γεννηθεί... ούτε καν είχα "συλληφθεί" ως ιδέα των γονιών μου...
...με θυμάμαι όμως έντονα, από το Νοέμβριο του 1987 που ήμουν στην Α' τάξη του Γυμνασίου - όπου άκουσα για πρώτη φορά, λόγω της σχολικής γιορτής, για την επέτειο του Πολυτεχνείου, - να μετράω έκτοτε τις χρονολογίες και τις ημερομηνίες για να δω "για πόσο είχα χάσει την ευκαιρία να είμαι σε εκείνη την εξέγερση"...
Τα δύο πρώτα χρόνια οι "υπολογισμοί" μου κατέληγαν στο ότι την είχα χάσει "για 1 χρόνο και 4 μήνες, αφού είχα γεννηθεί Μάϊο του 1975"...
Λες κι αν είχα γεννηθεί στις 17 Νοεμβρίου του 1973 θα ήμουν εκεί...!!
Μετά άρχισα να μετράω πιο "ρεαλιστικά" το χρόνο και σκεφτόμουν ότι για να ήμουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου έστω ως πρωτοετής φοιτήτρια, θα έπρεπε... χμμ... να είχα γεννηθεί το 1954 ή τέλος πάντων κάπου το 1953, 1952, 1951 ή 1950 αν ήμουν τελειόφοιτη... αργότερα κατάλαβα ότι θα μπορούσα να είμαι εκεί χωρίς να είμαι φοιτήτρια, θα μπορούσα να είμαι εργάτρια, ή μια απλή γυναίκα, που θα τολμούσε...
Κάθε χρόνο την ίδια μέρα ξανά και ξανά έκανα τις προσθέσεις και αφαιρέσεις για να δω πότε θα έπρεπε να έχω γεννηθεί για να ήμουν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου... ήταν αυτοί οι υπολογισμοί, η δική μου σύνδεση ξανά και ξανά με το τότε, με τον "παλμό"...
Για να "αναπληρώσω την απουσία μου από τα γεγονότα της 17ης Νοέμβρη του 1973", συμμετείχα στις γιορτές του σχολείου μου, νιώθοντας ότι έκανα "κάτι σπουδαίο": τραγουδούσα, έγραφα κείμενα, έπαιζα κιθάρα... κολλούσα αυτοκόλλητα για το στολισμό... κάτι, οπωσδήποτε...
...στην πορεία της επετείου του Πολυτεχνείου επιχείρησα να πάω για πρώτη φορά όταν ήμουν Α' Λυκείου, θα ξεκινούσαμε μαζί με τα παιδιά από την τότε κατάληψη μας, της οποίας "ήμουν υποκινήτρια" όπως είχαν πει τότε δυσαρεστημένοι οι καθηγητές μου στη μαμά. Είχα καλέσει συνελεύσεις πενταμελών και έπειτα δεκαπενταμελούς και όταν αποφασίστηκε η κατάληψη μας παρέλαβα τα κλειδιά του σχολείου μας από τον λυκειάρχη μας και τα κρατούσα για 40 μέρες - όσο κράτησε η κατάληψη μας κι ένιωθα πως έτσι έκανα "επανάσταση"... *
όμως.... έ χ α σ α το λεωφορείο της "επανάστασης" μου...
(βασικά το χάσαμε μαζί με τη μαμά μου, η οποία είχε αποφασίσει ότι αν ήταν να πάω θα ερχόταν κι εκείνη μαζί μου, αφού ήμουν ανήλικη. Έτσι έβαλε για πρώτη φορά τα μόνα "φλατ" παπούτσια που είχε και που πρώτη φορά τα έβλεπα αφού ποτέ δε φόραγε κάτι άλλο εκτός από τακούνια και τελικά νομίζω ότι έκανε τα πάντα για να χάσουμε το λεωφορείο και μετά με έπεισε ότι δεν είναι καλή ιδέα να πάμε μόνες και "ανοργάνωτες"...)
Έκανα κι άλλη προσπάθεια "επανάστασης"... στη γιορτή μνήμης του Πολυτεχνείου στην Γ' Λυκείου είχα γράψει ένα κείμενο το οποίο διάβασα μπροστά σε όλο το σχολείο, τρέμοντας από συγκίνηση και συστολή... δυστυχώς δεν το έχω γιατί η τρέλα μου τότε μου υπέδειξε, αφού το διάβασα, να το πετάξω στον αέρα...
Είχα γράψει λοιπόν σε ένα δισέλιδο, ένα μικρό στιγμιότυπο κατά το οποίο είχα φανταστεί 10 εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι έμπαιναν στο χώρο του Πολυτεχνείου το πρωϊ της 17ης Νοεμβρίου του 1973... ο καθένας για τους λόγους του και με τις σκέψεις του... άλλη/ος εν αγνοία της σοβαρότητας των γεγονότων της στιγμής αλλά και των μελλούμενων, ακολουθώντας τη μάζα, άλλος οργανωμένος σε κόμμα, άλλη για παρέα στο φίλο της, άλλος για μαγκιά, άλλη για αντίδραση στους γονείς της, άλλος/η με αίσθημα αλληλεγγύης στους συμφοιτητές, άλλη/ος για να προσφέρει συνειδητά κάτι συγκεκριμένο με επίγνωση στον αγώνα και άλλοι γιατί απλά περνούσαν και έμειναν μέσα όταν έκλεισαν οι πόρτες... Είχαν και ονόματα, δεν τα θυμάμαι πια...)
Τελικά στην πορεία Πήγα... επιτέλους, στα 19 μου γιατί τότε μόνο μπόρεσα, "αφού ήμουν πια ενήλικη" όπως είχα δηλώσει στη μαμά μου. Είχε ένα τρόπο να "απαγορεύει"/αποθαρρύνοντας, όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί φοβόταν γενικά και ειδικά να πάω μόνη μου και "ανοργάνωτη" όπως έλεγε, "χωρίς να είμαι σε κάποια ομάδα"... με τρελό καρδιοχτύπι, λοιπόν, λες και γύρναγα πίσω το χρόνο στο Νοέμβριο του 1973... και φυσικά "ανοργάνωτη" , χωρίς να είμαι μέλος κάποιας ομάδας, έφτασα στο Πολυτεχνείο, στην ουρά της πορείας που κινούσε για Αμερικάνικη πρεσβεία. Ήμουν με έναν φίλο μου και τον ξάδερφό μου που μου κάνανε το χατήρι να πάμε παρέα... 19χρονα που δεν είχαμε βγει από τα σπίτια μας για τέτοιο λόγο ποτέ πριν...
------- - - - -
Το μόνο που θυμάμαι είναι η τεράστια συγκίνηση μου όταν βρεθήκαμε μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου και ότι εκεί που η συγκίνηση μου είχε φτάσει στην αποκορύφωσή της, βρεθήκαμε ανάμεσα στα ματ - που χτύπαγαν εκφοβιστικά και ρυθμικά τις ασπίδες τους με τα ρόπαλα τους - και σε κάτι μασκοφόρους που ετοιμάζονταν να βγουν από κάτι στενά στην πορεία για να τους "συναντήσουν σε χορό" πολεμικό....
... χωρίς να καταλάβω τι έγινε, με θυμάμαι να τρέχω- ή καλύτερα να με τρέχει τραβώντας με από το μπράτσο - ο ξάδερφος μου... Τον φίλο μου τον χάσαμε κάπου στο πλήθος, αλλά τον βρήκαμε αργότερα... προφανώς είχε τρέξει γρηγορότερα από εμάς, στη στάση του λεωφορείου της επιστροφής...
...όταν γυρίσαμε από εκείνη την "πρώτη φορά στο Πολυτεχνείο", αναρωτιόμουν για πολύ καιρό: σε τι ανούσιους καιρούς γεννηθήκαμε... κανένας αγώνας πια δε γίνεται, καμία επανάσταση;;!
Πήγα κι άλλες φορές σε πορείες, πάντα "ανοργάνωτη"... τελευταία φορά, το 2010... δυστυχώς ήμουν εκεί... **
Πού να ήξερα τότε... ό,τι η Ειρήνη και η Ελευθερία δεν θέλουν τα ίδια πράγματα...
...η πρώτη, μπορεί να υπάρχει - και μάλιστα "ευχαριστημένη" - με "απλούς συμβιβασμούς" ...
ενώ η δεύτερη, "θέλει αρετή και τόλμη", για να ζει "χαμογελαστή"...
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΘΑ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ... ως σύμβολο ζωής...
================================ ======================================
(βλέπε: Μαθητικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα (1990-91)
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1_(1990-91)...
... οι κινητοποιήσεις ήταν πανελλαδικές και έληξαν με το θάνατο του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στην Πάτρα)
(βλέπε: Εμπρησμός της τράπεζας Marfin
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%84%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1%CF%82_Marfin
... ημέρα γενικής απεργίας, νεκροί ανασύρθηκαν η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών και η Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών.
