...και κάθε είδους κούτα... κι εγώ ανάμεσα τους ο βασιλιάς της σκόνης...
Με μάθανε εδώ και ένα μήνα στα σούπερ μάρκετ γειτονιάς και περιχώρων από όπου μάζεψα κάθε λογής κούτα, χάριν ΤΗΣ μετακόμισης..
Είναι η δεύτερη φορά που μετακομίζω από το πατρικό σπίτι (Α) ... αυτή τη φορά προς το πατρικό σπίτι Β...
...."και δόξα τω Θεώ που δε θα μείνω στο δρόμο ή στο ενοίκιο"... αυτό θα σκεφτόταν ο κάθε κοινός (λογικός νους) ... όμως εμένα η ζωή μου δεν είναι κοινή και κυρίως δεν είναι λογική... αν και παλεύω πολύ να είναι.. τουλάχιστον από τότε που ψιλιάστηκα ότι κάτι δεν πάει καλά με τη δική μου ζωή, βασικά με τη ζωή της οικογένειάς μου...
Την πρώτη φορά που μετακόμισα(με) από το πατρικό σπίτι (τότε δεν υπήρχε Α και Β, ήταν μόνο ένα) ήταν σε ένα διαμέρισμα - με ενοίκιο - και σε μια άλλη γειτονιά...
"Πόλεμος" βλέπεις στη δική μας γειτονιά και στο δικό μας σπίτι και τρέξαμε να γλιτώσουμε... (αυτό όμως είναι άλλο κεφάλαιο... περί προγόνων)
Όχι εγώ δηλαδή, εγώ δεν ήξερα καν, πόσο μάλλον να αποφάσισα, για εκείνη τη μετακόμιση...
Για την ακρίβεια εκείνη την εποχή ήμουν 25 χρονών και είχα αρχίσει να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή σε ένα σπίτι μικρό, ΜΟΝΗ ΜΟΥ... ήταν τότε που το "μόνη μου" φάνταζε σαν εξωτικό φρούτο και ήταν το όνειρο κάθε αργοπορημένου έφηβου της ελληνικής οικογένειας της δεκαετίας του '90... της δεκαετίας που μας τα έδωσε όλα, αφήνοντάς μας απροετοίμαστους και παντελώς αγύμναστους για τις μεγάλες απώλειες της ζωής των επόμενων δεκαετιών της ζωής μας...
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν έτσι για όλους της γενιάς μου...
Υπήρχαν και νοικοκυραίοι από νοικοκυρόσπιτα.. στοχευμένοι... σπουδές, δουλειά, παντρειά... ή τελοσπάντων παντρειά, δουλειά, σπουδές ή κάτι τέτοιο...
Εμείς όμως - εγώ τελοσπάντων και άλλοι σαν εμένα - δεν ήμασταν από αυτούς...
Κανένα σχέδιο στην οικογένεια για το τι θα γίνουμε, έστω μια ιδέα...
Η μαμά έλεγε "δεν έχει σημασία τι θα κάνετε αρκεί να γίνετε καλοί άνθρωποι" και ο μπαμπάς έλεγε "δεν έχει σημασία τι θα κάνετε αρκεί να ξέρετε 2-3 ξένες γλώσσες"....
Κανένα σχέδιο λοιπόν κι εγώ για τη ζωή μου, κανένα όνειρο.
Απλά πέρναγα καλά, δυνατά, παθιασμένα.. αυτά!
Και προσπαθούσα να είμαι "καλός άνθρωπος" - αποτυχημένα, ή μάλλον συμπλεγματικά
Κουτσοέμαθα και δυο ξένες γλώσσες, για τα μάτια του κόσμου και του μπαμπά... ίσα ίσα, ένα lower και ένα "παραλίγο certificat"...
Μεσολάβισαν 20 χρόνια από τότε και έγιναν πολλά... πάρα πολλά... μου φαίνονται κάποιες φορές σαν πάνω από μια ζωές... και είμαι ευγνώμων γι' αυτό και που έζησα μέχρι εδώ, αλλά είμαι ομολογουμένως πολύ κουρασμένη... παρόλα αυτά και πολύ αποφασισμένη να συνεχίσω...
Αλλιώς όμως... με μια γνώση σημαντική, από εδώ και πέρα, την οποία δεν είχα πριν- ή μάλλον τη χρησιμοποιούσα με διαφορετικό τρόπο... ότι πάντα θα υπάρχει και το αύριο...
Τώρα ξέρω ότι είμαι στο έλεος του Θεού για την κάθε μέρα που ξημερώνει, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, δοσμένο, σταθερό και η κάθε μέρα μας είναι μια ευλογία από μόνη της...
Και μια ακόμη διαφορά ΤΕΡΑΣΤΙΑ από την πρώτη εκείνη μετακόμιση... έχω τα διπλάσια πράγματα από ότι είχα τότε και όλες μου τις αναμνήσεις σε πράγματα.... φαντάσου ποσότητα και βάρος - εξ ου και οι γνωριμίες μου με τα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και των περιχώρων... χαρτοκιβώτια ΝΟΥΝΟΥ παντού και κάθε λογής κούτα
Οπότε.... τώρα...
Στα 44 μου ξαναμετακομίζω από το πατρικό Α - στο οποίο φυσικά και ξαναγύρισα σαν τη βρεγμένη γάτα μετά από δύο χρόνια από την πρώτη εκείνη μετακόμιση... αυτή τη φορά, όπως είπα στην αρχή, προς το πατρικό Β... αλλά αυτό είναι ξεχωριστό κεφάλαιο... περί φωλιάς
Πολλοί "αρραβώνες" που δεν κατέληξαν ποτέ σε "γάμο" στα ενδιάμεσα χρόνια, μέχρι σήμερα... κι αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο... περί τραύματος
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από αυτούς που δεν καταλήγουν σε κάποιο "γάμο" είναι γιατί είναι παντρεμένοι με το "πατρικό"... αλλά και αυτό είναι από το άλλο κεφάλαιο... περί δέσμευσης
====== τώρα πάω γιατί με περιμένουν οι κούτες και τα πράγματα... σε μονομαχία... για τη Λήθη
https://www.youtube.com/watch?v=CBabLCTXUxs
"ξέρω πάντα η Τροία θα 'ναι μίλια μακριά κι η ωραία Ελένη θα 'ναι τώρα γριά...."
Με μάθανε εδώ και ένα μήνα στα σούπερ μάρκετ γειτονιάς και περιχώρων από όπου μάζεψα κάθε λογής κούτα, χάριν ΤΗΣ μετακόμισης..
Είναι η δεύτερη φορά που μετακομίζω από το πατρικό σπίτι (Α) ... αυτή τη φορά προς το πατρικό σπίτι Β...
...."και δόξα τω Θεώ που δε θα μείνω στο δρόμο ή στο ενοίκιο"... αυτό θα σκεφτόταν ο κάθε κοινός (λογικός νους) ... όμως εμένα η ζωή μου δεν είναι κοινή και κυρίως δεν είναι λογική... αν και παλεύω πολύ να είναι.. τουλάχιστον από τότε που ψιλιάστηκα ότι κάτι δεν πάει καλά με τη δική μου ζωή, βασικά με τη ζωή της οικογένειάς μου...
Την πρώτη φορά που μετακόμισα(με) από το πατρικό σπίτι (τότε δεν υπήρχε Α και Β, ήταν μόνο ένα) ήταν σε ένα διαμέρισμα - με ενοίκιο - και σε μια άλλη γειτονιά...
"Πόλεμος" βλέπεις στη δική μας γειτονιά και στο δικό μας σπίτι και τρέξαμε να γλιτώσουμε... (αυτό όμως είναι άλλο κεφάλαιο... περί προγόνων)
Όχι εγώ δηλαδή, εγώ δεν ήξερα καν, πόσο μάλλον να αποφάσισα, για εκείνη τη μετακόμιση...
Για την ακρίβεια εκείνη την εποχή ήμουν 25 χρονών και είχα αρχίσει να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή σε ένα σπίτι μικρό, ΜΟΝΗ ΜΟΥ... ήταν τότε που το "μόνη μου" φάνταζε σαν εξωτικό φρούτο και ήταν το όνειρο κάθε αργοπορημένου έφηβου της ελληνικής οικογένειας της δεκαετίας του '90... της δεκαετίας που μας τα έδωσε όλα, αφήνοντάς μας απροετοίμαστους και παντελώς αγύμναστους για τις μεγάλες απώλειες της ζωής των επόμενων δεκαετιών της ζωής μας...
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν έτσι για όλους της γενιάς μου...
Υπήρχαν και νοικοκυραίοι από νοικοκυρόσπιτα.. στοχευμένοι... σπουδές, δουλειά, παντρειά... ή τελοσπάντων παντρειά, δουλειά, σπουδές ή κάτι τέτοιο...
Εμείς όμως - εγώ τελοσπάντων και άλλοι σαν εμένα - δεν ήμασταν από αυτούς...
Κανένα σχέδιο στην οικογένεια για το τι θα γίνουμε, έστω μια ιδέα...
Η μαμά έλεγε "δεν έχει σημασία τι θα κάνετε αρκεί να γίνετε καλοί άνθρωποι" και ο μπαμπάς έλεγε "δεν έχει σημασία τι θα κάνετε αρκεί να ξέρετε 2-3 ξένες γλώσσες"....
Κανένα σχέδιο λοιπόν κι εγώ για τη ζωή μου, κανένα όνειρο.
Απλά πέρναγα καλά, δυνατά, παθιασμένα.. αυτά!
Και προσπαθούσα να είμαι "καλός άνθρωπος" - αποτυχημένα, ή μάλλον συμπλεγματικά
Κουτσοέμαθα και δυο ξένες γλώσσες, για τα μάτια του κόσμου και του μπαμπά... ίσα ίσα, ένα lower και ένα "παραλίγο certificat"...
Μεσολάβισαν 20 χρόνια από τότε και έγιναν πολλά... πάρα πολλά... μου φαίνονται κάποιες φορές σαν πάνω από μια ζωές... και είμαι ευγνώμων γι' αυτό και που έζησα μέχρι εδώ, αλλά είμαι ομολογουμένως πολύ κουρασμένη... παρόλα αυτά και πολύ αποφασισμένη να συνεχίσω...
Αλλιώς όμως... με μια γνώση σημαντική, από εδώ και πέρα, την οποία δεν είχα πριν- ή μάλλον τη χρησιμοποιούσα με διαφορετικό τρόπο... ότι πάντα θα υπάρχει και το αύριο...
Τώρα ξέρω ότι είμαι στο έλεος του Θεού για την κάθε μέρα που ξημερώνει, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, δοσμένο, σταθερό και η κάθε μέρα μας είναι μια ευλογία από μόνη της...
Και μια ακόμη διαφορά ΤΕΡΑΣΤΙΑ από την πρώτη εκείνη μετακόμιση... έχω τα διπλάσια πράγματα από ότι είχα τότε και όλες μου τις αναμνήσεις σε πράγματα.... φαντάσου ποσότητα και βάρος - εξ ου και οι γνωριμίες μου με τα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και των περιχώρων... χαρτοκιβώτια ΝΟΥΝΟΥ παντού και κάθε λογής κούτα
Οπότε.... τώρα...
Στα 44 μου ξαναμετακομίζω από το πατρικό Α - στο οποίο φυσικά και ξαναγύρισα σαν τη βρεγμένη γάτα μετά από δύο χρόνια από την πρώτη εκείνη μετακόμιση... αυτή τη φορά, όπως είπα στην αρχή, προς το πατρικό Β... αλλά αυτό είναι ξεχωριστό κεφάλαιο... περί φωλιάς
Πολλοί "αρραβώνες" που δεν κατέληξαν ποτέ σε "γάμο" στα ενδιάμεσα χρόνια, μέχρι σήμερα... κι αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο... περί τραύματος
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από αυτούς που δεν καταλήγουν σε κάποιο "γάμο" είναι γιατί είναι παντρεμένοι με το "πατρικό"... αλλά και αυτό είναι από το άλλο κεφάλαιο... περί δέσμευσης
====== τώρα πάω γιατί με περιμένουν οι κούτες και τα πράγματα... σε μονομαχία... για τη Λήθη
https://www.youtube.com/watch?v=CBabLCTXUxs
"ξέρω πάντα η Τροία θα 'ναι μίλια μακριά κι η ωραία Ελένη θα 'ναι τώρα γριά...."
