Το τρελο τρένο στο τρένο..

Τι να λέει ο κουλουράς με τον securiτά
στην απομακρυσμένη αποβάθρα του σταθμού του προαστιακού; Τι να ακούνε άραγε μέσα από τα ακουστικά τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιμένουν το τρένο στο σταθμό; Πού να πηγαίνει
η κυρία με τα αθλητικά παπούτσια και τα πρόχειρα ταλαιπωρημένα, και λίγο βρώμικα, ρούχα η οποία μόλις πάρκαρε και βγήκε από μια μερσεντες με πινακίδες ΥΙΡ.... (παλιές δηλαδή... σαν τα μεγαλεία της;!;) στο αυτοσχέδιο, όλα/πάρκινγκ του σταθμού;
Το «τρελο μου τρένο» φορτώνεται κάθε πρωί στο τρένο για να συναντήσει
τη μέρα, τους άλλους ανθρώπους... και τον εαυτό, στα χαμένα!

τα ομιλούντα ερείπια

Καθε σπίτι εχει την ιστορία του... ακομα και καποια σπίτια ερείπια... αρκει να μπεις μεσα
Να αφουγκραστείς τους παλιους ηχούς να ψηλαφίσεις τους σαθρούς τοίχους και τοτε Ισως θυμηθείς
Τους αυτοσχεδιους στίχους που με συνοδεία τηγανιτας με πασπαλισμένη ΖΆχαρη σου γλύκαναν τις πληγές της πρώτης εφηβείας ...

Βιβλία σταθμοί (μου)....

Βιβλία/σταθμοί δεν είναι απλά τα βιβλία που έχω διαβάσει και μου άρεσαν, ούτε απλά τα πιο αγαπημένα μου, είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό... έχει να κάνει με το στίγμα μου επί γης, με το κάρμα μου, με τον λόγο της ύπαρξης μου... με τον τρόπο και το χρόνο που σύνδέονται και με συνδέουν με τους ανθρώπους που ήρθαν και θα έρθουν στη ζωή μου... Με τη φωνή μέσα μου, αποτυπωμένη στο χαρτί, από άλλους... Και το πιο σπουδαίο, με την πίστη που εγκατέστησαν μέσα μου ό,τι δεν είναι μόνη η ψυχή μου στον κόσμο αλλά υπήρξαν και υπάρχουν κι άλλες ομόψυχές μου. Αυτό που μου ενίσχυσε ανέκαθεν και μου υπενθυμίζει πάντα η επαφή μου με τα βιβλία - και τώρα πια έχω τη σιγουριά να το "απλώνω" ως βάλσαμο στην ψυχή ανθρώπων που νιώθουν μόνοι: "το πιο "τρελό" και ανήκουστο πράγμα να σκέφτεσαι ή να νιώθεις, σίγουρα θα υπάρχει τουλάχιστον ένας ακόμα, που θα τον συναντήσεις και που πιστεύει και νιώθει το ίδιο με σένα...και ευτυχώς (θα) είναι πάνω από ένας .... Ελπίδα, Φως! Σταθμοί χρονολογικοί αλλά και με έναν μεταφυσικό τρόπο με κατάλληλη ποιοτική διαβάθμιση και τοποθέτηση, κάθε στιγμή, μέσα μου...

Νο.1 - 1989
"Ντέμιαν", Έρμαν Έσσε, κυκλοφόρησε στα γερμανικά με τίτλο πρωτότυπου "Demian", το 1919
Το διάβασα στα ελληνικά από εκδόσεις Καστανιώτης, το 1989... ήμουν 14 χρονών... όλα ξεκινούσαν...
Ας είναι καλά ο φίλος μου Βασίλης Περδικομάτης που το έφερε μια μέρα και μου το έδωσε στο προαύλιο του σχολείου σε ένα διάλεμμα, Οκτώβριο μήνα, λέγοντάς μου,... "πάρε, για τα γενέθλιά σου"...τα οποία γενέθλια μου είναι Μάιο, αλλά τότε δεν το ήξερε καν, δεν ήμασταν ακόμα φίλοι, απλά συμμαθητές στη Β΄ Γυμνασίου... θα τον ευγνωμονώ για πάντα, για αυτό το βιβλίο και για άλλες πνευματικές εφηβικές πλεύσεις ... ήταν ο πρώτος σταθμός... <3

Σημείωση: πριν από αυτό είχα διαβάσει φανατικά Τιραμόλα, Σεραφίνο, Βαβούρα. Και εκεί στην πρώτη γυμνασίου και τον αγαπημένο μου Ιούλιο Βερν (Δυο χρόνια Διακοπές, Ταξίδι στο κέντρο της Γης) δυο από τα πολλά βιβλία που μας έκανε δώρα η Γιωργίτσα, με αφιέρωση "στη Βίνα* μου με αγάπη", ή "στον Νικολάκη μου με αγάπη, η Γιωργίτσα"... Βλέπεις,  η μαμά μου επέμενε να διαβάσω και κάτι άλλο "εκτός από Βαβούρα", όπως έλεγε, της έκανα λοιπόν τη χάρη να αναζητήσω αναγνώσματα από τη βιβλιοθήκη/δώρα της Γιωργίτσας και έτσι είχα επιλέξει αυτά τα δυο του Βερν και μάλιστα τα είχα διαβάσει πάνω από μια φορά το καθένα,...γιατί η "Καλύβα του Μπαρμπα Θωμά", για παράδειγμα, δε με "καλούσε" να την "ανοίξω", με τίποτα...μέχρι και σήμερα..
*υποκοριστικό/"βαφτιστικό" της Γιωργίτσας για μένα, ήταν μια συνήθεια που είχε με κάποια από τα ανίψια της, να τα "ξαναβαφτίζει" με δικά της μοναδικά υποκοριστικά και nicknames



Νο.2 - 1990
"Ασκητική", Νίκος Καζαντζάκης, τελική μορφή έκδοσης το 1945
Το διάβασα από εκδόσεις Καζαντζάκη το 1990. Με βρήκε στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μας (της μαμάς βιβλία, δεν ξέρω αν τα είχε διαβάσει ή που τα είχε βρει) ανάμεσα σε διάφορα άλλα "διαμάντια", με εκείνο το σκληρό καφέ σκούρο πολυτελείας εξώφυλλο με τα χρυσά γράμματα..."τσίμπησα" αυτό από το ράφι, ενστικτωδώς... το κάρμα μου με τα βιβλία/σταθμούς, με ό,τι διάβασα και διαβάζω από εκεί και πέρα, είναι τα βιβλία να "με βρίσκουν"... εγώ είμαι απλά τη σωστή στιγμή εκεί που πρέπει... ευγνωμοσύνη... στο σύμπαν... ήταν ο δεύτερος σταθμός...

Μετά την Ασκητική διάβασα και άλλα βιβλία του Καζαντζάκη, καθώς και βιβλία των Λιλή Ζωγράφου, Μένη Κουμανταρέα, Ζυράννα Ζατέλη, Ευγενία Φακίνου, Γιάννη Ξανθούλη και γενικά ελληνική πεζογραφία... τα άπαντα του Καβάφη (χωρίς να τα πολυκαταλαβαίνει ο νους μου, αλλά τα ένιωθε η ψυχή μου), τα άπαντα του Καρυωτάκη (και άλλη ποίηση, λίγα πράγματα, αλλά με ενθουσιασμό εις βάθος τότε...)

Νο.3 - 1993
"Το Φως που καίει" - Κώστας Βάρναλης
Τι να πω για αυτό;! Με στιγμάτισε. Το πήρα από έκθεση βιβλίου στις οποίες βολτάριζα πλέον κάθε καλοκαίρι από το Λύκειο και έπειτα... ανελλειπώς... ήταν τότε που έλεγα, "Θεέ μου πόσα χρόνια πρέπει να ζήσω για να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω;" έφτανα σε σημεία να με τρομάζει η σκέψη αυτή... τότε... ό,τι δε θα προλάβω δηλαδή, με τίποτα, να διαβάσω όλα τα βιβλία που μου φώναζαν "έλα"... και τώρα ακόμα που το (περι)γράφω με πιάνει εκείνο το τότε το ίδιο σφίξιμο του ερωτευμένου στο στήθος... της ανυπομονησίας, της χαράς του να ενωθεί και να γνωριστεί με το αντικείμενο του πόθου του... Να πω ότι για το συγκεκριμένο βιβλίο μόλις πριν 2(!!) χρόνια διάβασα ανάλυση και έμαθα, συνειδητοποίησα ότι ταυτιζόταν με μια κοινωνική επανάσταση... αν και είχα νιώσει από τότε να με καίει το φως της...! Βασικός σταθμός!

Νο.4 - 1993
"Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά", Κώστας Μουρσελάς
Την τηλεοπτική σειρά δεν την είδα ποτέ... νομίζω ότι το βιβλίο δε με "άφησε" να δω τη σειρά... με είχε γεμίσει με εικόνες, οπότε δε "χώραγα" άλλες...και με αισθήσεις που με εισήγαν στον συνειδητό ερωτισμό - αν μπορώ να το πω έτσι, αφού μέχρι τότε ερωτευόμουν με την ανάγκη του μωρού... και κάπου εκεί μπήκε ο ερωτισμός μου στην περίοδο της εφηβείας του... μαγική εποχή... ο Σταθμός!

Νο. 5 - 1997
"Διπλή φλόγα/Έρωτας και Ερωτισμός" - Octavio Paz
Τα είπε όλα... μου τα είπε όλα.. Μου το πρότεινε η Μαρία Λύτρα (....κεφάλαιο το οποίο δε θα γράψω ποτέ στο βιβλίο της ζωής μου, όχι από κάποια ειδική εμπάθεια αλλά γιατί πιστεύω ότι κάποιος άλλος θα το κάνει κάποτε για αυτήν... ίσως και η ίδια...οφείλω όμως να αναφέρω εδώ το όνομά της) Το μέγιστο αυτό βιβλίο/δοκίμιο με οδήγησε σε μια άλλη εποχή και είναι αυτό που μου ερμήνευσε και μου άνοιξε κάθε πνευματικό πόρο ύπαρξης στη διπλή φλόγα που μου έκαιγε τα σωθικά από παιδί... Είναι ένα από τα βιβλία με το οποίο είμαι σίγουρη ότι θα είχαμε συναντηθεί σίγουρα κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς, όπως και έγινε, όταν το είδα σε βιβλιοπωλείο, μετά από χρόνια και μου φώναξε "θυμήσου" αντί για το γνωστό "έλα"... απλά είχαμε ανταμώσει νωρίτερα... Σταθμός διαρκείας!

Νο. 6 - 2013
"Ρευστή Αγάπη", Ζύγκμουντ Μπάουμαν
Το οφείλω, όπως και τη μελετηρή σχέση μου με κάθε ανάγνωσμα καθώς και την επιστημοσύνη της γνώμης μου, στη Φαίη Ορφανίδου, στις κουβέντες μας, στη σημασία που έδωσε και στο νοιάξιμο για το ανώριμο κομμάτι μου και το υποστήριξε να ωριμάσει...Πρωτοέμαθα: Τα μαθήματα ζωής δίνονται πολλές φορές με σκληρό και δύσκολο τρόπο, με σεβασμό πάντα.... Ευγνωμοσύνη απέραντη...
Ο Μπάουμαν... μαζί με τον Καζαντζάκη φυσικά, έγινε ο αγαπημένος μου.. ήταν πιο γήινα σοφός ενώ ο Καζαντζάκης ήταν αερικό σοφίας... ο ένας επιστήμων φιλόσοφος και ο άλλος λογοτέχνης φιλόσοφος... στοχαστές μέγιστοι... σε άλλες, παλαιότερες, εποχές θα τους λέγαν "προφήτες"... θεωρώ ό,τι, όπως και οι τότε προφήτες και οι μύστες (Σωκράτης, Χριστός, Βούδας..) είχαν "μοναδική[unique] ψυχική και πνευματική διάνοια" - Σταθμός στη ρευστότητα και τη σχετικότητα... όπου σχετικότητα, αυτό που συνδέει με μεταβλητές συνιστώσες τις σχέσεις των πραγμάτων μεταξύ τους και ρευστότητα η κίνηση τους μέσα στο μεταβλητό περιβάλλον που ζώνται αυτά...

Νο. 7 - 2013
Η τριλογία των Αθηνών, Ελένη Πριοβόλου
η εισαγωγή μου στο ιστορικό μυθιστόρημα και όχι μόνο.... Η Τριλογία άνοιξε, ταυτίστηκε και σηματοδότησε ένα τεράστιο κεφάλαιο ζωής για μένα, το οποίο είναι σε ευλογημένη εξέλιξη .. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, "΄Οπως ήθελα να ζήσω", έφτασε στα χέρια μου το 2010 ως δώρο από την τότε φίλη Διονυσία Δημητριάδη, η οποία μου είπε: "έψαξα κάτι να σου ταιριάζει, δεν το έχω διαβάσει αλλά νομίζω ότι για κάποιο λόγο θα σου κουμπώσει"... είχε απόλυτο δίκιο και πολύ περισσότερο από δίκιο... το είχε αναζητήσει και μου το είχε δώσει με αγάπη, αυτό έφτανε.... Μπήκε στο ράφι... από το οποίο, το κατέβασα και το άνοιξα ενστικτωδώς το 2013 ίσως την πιο κομβική χρονιά της ζωής μου μέχρι τότε.... τη χρονιά που για πρώτη φορά έμαθα να σχεδιάζω βάσει ονείρων, να ματαιώνομαι, να ματώνω, να σηκώνομαι, να πέφτω και να ξανασηκώνομαι επάνω στα συντρίμια των ονείρων μου... είχα όμως αρχίσει πλέον να μαθαίνω "πώς θέλω να ζω".... με επίγνωση, συνείδηση, αυτοεκτίμηση, σεβασμό στον άλλον... ΚΑΙ με όνειρα...

Νο. 8 - 2016
"Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας, - Alice Miller
Ειδικό ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη φιλενάδα μου Λίλα Σέρρα, για αυτό το βιβλίο... αλλά και για το παράδειγμα της, προς μίμηση, ως βιβλιοφάγου σπουδαίων τίτλων, μαχήτριας με το μέσα τέρας μέσα από τα βιβλία αλλά και έξω από αυτά... Μου έχει ανοίξει πολλές φορές τα μάτια της ψυχής και μου έδωσε "κλειδιά" για τις φυλακές της παιδικής μου ηλικίας, πάντα με το δύσκολο τρόπο, όπως είναι εξάλλου και κάθε ταξίδι στα άδυτα... Ευχαριστώ εξ αδύτων βαθών!

Νο. 9 - 2019
"Η μεταφυσική της πραγματικής ευτυχίας", Alain Badiou
Δώρο της αγαπημένης μου Στέλλας Γίδαρη... μαζί με την ευκαιρία μεταφυσικής ευτυχίας, που μου χάρισε... και που μεταφράζεται σε ανεκτίμητο μάθημα ζωής.... Σε εξέλιξη το "μάθημα"... είμαι στην 86η σελίδα ανάγνωσής/μελέτης (από τις 136 σελίδες του βιβλίου) και είναι ήδη στη λίστα μου με τα βιβλία/σταθμούς μου... είναι και αυτό που μου κινητοποίησε την ανάγκη δημιουργίας και καταγραφής της λίστας.... "το ευχαριστώ, που σου χρωστώ..." - Σταθμός και λιμάνι...

.................. λίστα υπό συμπλήρωση σε κάθε σημείο της ....

Ένα τεράστιο ευχαριστώ και την αγάπη μου προς όποιους μου χάρισαν και θα μου χαρίσουν βιβλία γενικώς :-)

συνέχεια - 14/12/2019

Νο. 10 - 2019
Τα βιβλία μας βρίσκουν.... Χένρι Νείβιντ Θορώ, "Walden, ή  η ζωή στο δάσος"... το διαβάζω τώρα... το παρήγγειλα πριν ένα μήνα και κατέβηκα στην αγαπημένη μου Πολιτεία να το παραλάβω... δε θυμάμαι καθόλου πως και γιατί το παρήγγειλα, που το είδα, που άκουσα για αυτό... Είναι ακριβώς ότι νιώθω, σκέφτομαι, είμαι....

χαρτοκιβώτια ΝΟΥΝΟΥ...

...και κάθε είδους κούτα... κι εγώ ανάμεσα τους ο βασιλιάς της σκόνης...
Με μάθανε εδώ και ένα μήνα στα σούπερ μάρκετ γειτονιάς και περιχώρων από όπου μάζεψα κάθε λογής κούτα, χάριν ΤΗΣ μετακόμισης..
Είναι η δεύτερη φορά που μετακομίζω από το πατρικό σπίτι (Α) ... αυτή τη φορά προς το πατρικό σπίτι Β...
...."και δόξα τω Θεώ που δε θα μείνω στο δρόμο ή στο ενοίκιο"... αυτό θα σκεφτόταν ο κάθε κοινός (λογικός νους) ... όμως εμένα η ζωή μου δεν είναι κοινή και κυρίως δεν είναι λογική... αν και παλεύω πολύ να είναι.. τουλάχιστον από τότε που ψιλιάστηκα ότι κάτι δεν πάει καλά με τη δική μου ζωή, βασικά με τη ζωή της οικογένειάς μου...
Την πρώτη φορά που μετακόμισα(με) από το πατρικό σπίτι (τότε δεν υπήρχε Α και Β, ήταν μόνο ένα) ήταν σε ένα διαμέρισμα - με ενοίκιο - και σε μια άλλη γειτονιά...
"Πόλεμος" βλέπεις στη δική μας γειτονιά και στο δικό μας σπίτι και τρέξαμε να γλιτώσουμε... (αυτό όμως είναι άλλο κεφάλαιο... περί προγόνων)
Όχι εγώ δηλαδή, εγώ δεν ήξερα καν, πόσο μάλλον να αποφάσισα, για εκείνη τη μετακόμιση...
Για την ακρίβεια εκείνη την εποχή ήμουν 25 χρονών και είχα αρχίσει να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή σε ένα σπίτι μικρό, ΜΟΝΗ ΜΟΥ... ήταν τότε που το "μόνη μου" φάνταζε σαν εξωτικό φρούτο και ήταν το όνειρο κάθε αργοπορημένου έφηβου της ελληνικής οικογένειας της δεκαετίας του '90... της δεκαετίας που μας τα έδωσε όλα, αφήνοντάς μας απροετοίμαστους και παντελώς αγύμναστους για τις μεγάλες απώλειες της ζωής των επόμενων δεκαετιών της ζωής μας...
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν έτσι για όλους της γενιάς μου...
Υπήρχαν και νοικοκυραίοι από νοικοκυρόσπιτα.. στοχευμένοι... σπουδές, δουλειά, παντρειά... ή τελοσπάντων παντρειά, δουλειά, σπουδές ή κάτι τέτοιο...
Εμείς όμως - εγώ τελοσπάντων και άλλοι σαν εμένα - δεν ήμασταν από αυτούς...
Κανένα σχέδιο στην οικογένεια για το τι θα γίνουμε, έστω μια ιδέα...
Η μαμά έλεγε "δεν έχει σημασία τι θα κάνετε αρκεί να γίνετε καλοί άνθρωποι" και ο μπαμπάς έλεγε "δεν έχει σημασία τι θα κάνετε αρκεί να ξέρετε 2-3 ξένες γλώσσες"....
Κανένα σχέδιο λοιπόν κι εγώ για τη ζωή μου, κανένα όνειρο.
Απλά πέρναγα καλά, δυνατά, παθιασμένα.. αυτά!
Και προσπαθούσα να είμαι "καλός άνθρωπος" - αποτυχημένα, ή μάλλον συμπλεγματικά
Κουτσοέμαθα και δυο ξένες γλώσσες, για τα μάτια του κόσμου και του μπαμπά... ίσα ίσα, ένα lower και ένα "παραλίγο certificat"...
Μεσολάβισαν 20 χρόνια από τότε και έγιναν πολλά... πάρα πολλά... μου φαίνονται κάποιες φορές σαν πάνω από μια ζωές... και είμαι ευγνώμων γι' αυτό και που έζησα μέχρι εδώ, αλλά είμαι ομολογουμένως πολύ κουρασμένη... παρόλα αυτά και πολύ αποφασισμένη να συνεχίσω...
Αλλιώς όμως... με μια γνώση σημαντική, από εδώ και πέρα, την οποία δεν είχα πριν- ή μάλλον τη χρησιμοποιούσα με διαφορετικό τρόπο... ότι πάντα θα υπάρχει και το αύριο...
Τώρα ξέρω ότι είμαι στο έλεος του Θεού για την κάθε μέρα που ξημερώνει, τίποτα δεν είναι αυτονόητο, δοσμένο, σταθερό και η κάθε μέρα μας είναι μια ευλογία από μόνη της...
Και μια ακόμη διαφορά ΤΕΡΑΣΤΙΑ από την πρώτη εκείνη μετακόμιση... έχω τα διπλάσια πράγματα από ότι είχα τότε και όλες μου τις αναμνήσεις σε πράγματα.... φαντάσου ποσότητα και βάρος - εξ ου και οι γνωριμίες μου με τα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και των περιχώρων... χαρτοκιβώτια ΝΟΥΝΟΥ παντού και κάθε λογής κούτα
Οπότε.... τώρα...
Στα 44 μου ξαναμετακομίζω από το πατρικό Α - στο οποίο φυσικά και ξαναγύρισα σαν τη βρεγμένη γάτα μετά από δύο χρόνια από την πρώτη εκείνη μετακόμιση... αυτή τη φορά, όπως είπα στην αρχή, προς το πατρικό Β... αλλά αυτό είναι ξεχωριστό κεφάλαιο... περί φωλιάς
Πολλοί "αρραβώνες" που δεν κατέληξαν ποτέ σε "γάμο" στα ενδιάμεσα χρόνια, μέχρι σήμερα... κι αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο... περί τραύματος
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από αυτούς που δεν καταλήγουν σε κάποιο "γάμο" είναι γιατί είναι παντρεμένοι με το "πατρικό"... αλλά και αυτό είναι από το άλλο κεφάλαιο... περί δέσμευσης
====== τώρα πάω γιατί με περιμένουν οι κούτες και τα πράγματα... σε μονομαχία... για τη Λήθη

https://www.youtube.com/watch?v=CBabLCTXUxs

"ξέρω πάντα η Τροία θα 'ναι μίλια μακριά κι η ωραία Ελένη θα 'ναι τώρα γριά...."

δια-κρίσεις..

σκέφτομαι...
Τι συμβαίνει όταν οι λέξεις και τα νοήματά τους αλλάζουν και κυρίως όταν μετατρέπονται από  θετική χροιά και σημασία, σε αρνητική ... δεν είναι τυχαίο αυτό και σίγουρα ακολουθεί μια λογική και "φυσική" εξελικτική ακολουθία αυτή η αλλαγή... όμως...
Για παράδειγμα...
Η λέξη διακρίνω (ή και διακρίνομαι στην παθητική φωνή)... που ξεκίνησε από την έννοια του ξεχωρίζω, αντιλαμβάνομαι κριτικά τις διαφορές ανάμεσα σε έννοιες, πράγματα, καταστάσεις..., διαφέρω, ξεχωρίζω για κάτι που είμαι ή για κάτι που κάνω ως διαφορετικό από ένα σύνολο ανθρώπων, δράσεων...
Όλα αυτά στις μέρες μας έχουν πάρει την αρνητική όψη του πολυδιαφημιζόμενου discrimination..
Λογικό από μια πλευρά.... Αφού...
Η λάθος χρήση, η κατάχρηση, η υπερβολή, η αλλοίωση των εννοιών των λέξεων κατά βούληση και προσωπική ωφέλεια μεμονωμένων ομάδων, οργανωμένων ή και όχι, τις μετέτρεψαν σε δαίμονες...

αναρωτιέμαι....
Γιατί να μην προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε τη φήμη των λέξεων από το να τις αλλάζουμε, να τις απαξιώνουμε και τελικά να φέρνουμε τα αντίθετα με πριν ή και νέα αρνητικά αποτελέσματα και μάλιστα μέσα από μια γενικευμένη σύγχυση;

Καήκαμε στο γιαούρτι, φυσάμε το χυλό, και από εδώ και πέρα, ΤΙ;
Θα τρώμε κόκκινα, μπλε, πράσινα χαπάκια, ώσπου να φτάσουμε στα "όλοι άσπρα"...;;!
Θα γίνουμε όλοι ίδιοι; Πώς;
Μα δε θέλουμε (και δε μπορούμε) να είμαστε  όλοι ίδιοι... Ίσοι θέλουμε να είμαστε... Απέναντι στη φύση, στον όμοιο, στον διαφορετικό, στον οικείο, στον μακρινό... Πόσο δύσκολο(τερο) είναι αυτό αντί της ισοπέδωσης των πάντων;; Τι να κάνουμε δηλαδή, στη Γη υπάρχουν τα βουνά, οι λόφοι, τα οροπέδια, οι οροσειρές... Γιατί να πρέπει να γίνουν όλα φλατ/ίδια...;
Και εντάξει να γίνουν... από μια φυσική αιτία, όμως... όχι από ανθρώπινη αλαζονεία, υπεροψία, ωφελιμισμό και αδια-κρισία...
Και σίγουρα όχι Μόνο και μόνο για να βρίσκουν οι λέξεις αντιστοίχιση στα αγγλικά...! 

το ντουλάπι γεμίζει...

... το άνοιξε!
Σηκωμένη στις μύτες των ποδιών, πατώντας στα ακροδάχτυλα της τόσο που πόνεσε, σαν πρωτάρα μπαλαρίνα, έφτασε το χερούλι του ντουλαπιού, ίσα ίσα με τον δείκτη του δεξιού χεριού...
... δεν έφτανε ούτε καν να δει τι είχε μέσα, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχε σημασία, ο πρώτος άθλος είχε επιτευχθεί: είχε ανοίξει για πρώτη φορά, με τεντωμένο κορμί, το ντουλάπι...
... μετά έκανε ένα άλμα επιτόπου και με τη δεξιά παλάμη χτύπησε την ανοιχτή πόρτα του ντουλαπιού και το έκλεισε με ελαφρύ κρότο... χωρίς να διαταράξει την ησυχία του σπιτιού...

...την πάτησε!
φωνές και ουρλιαχτά ξεσήκωσαν την τάξη... τα μικρά θρανία και οι καρέκλες άρχισαν να ντεραπάρουν εδώ κι εκεί μέσα στην αίθουσα. Ένα - δυο θρανία έμειναν όρθια και όσα από τα παιδιά δεν είχαν πισωπατήσει, κολλώντας με την πλάτη στον τοίχο ουρλιάζοντας - κάποια από φόβο, κάποια από συμπαράσταση σε αυτά που πραγματικά φοβόντουσαν και κάποια γελώντας και συμμετέχοντας στο "παιχνίδι"-, στριμώχτηκαν επάνω τους, σαν σε βάρκες ακυβέρνητες, χωρίς κουπιά, έτοιμες να αναποδογυρίσουν από το κύμα. Μέσα στο χαμό, κάποιο παιδί την έσπρωξε κι εκείνη πηδώντας από το θρανίο -βάρκα πάτησε με το πόδι της και έλιωσε με ένα σιχαμένο "κρακ" τον τρομοκράτη της τάξης: την κατσαρίδα που τόση ώρα τους "απειλούσε" ... όλοι μαζί χειροκρότησαν και ζητωκραύγασαν την από τύχη "ηρωίδα"! Μόνο εκείνη ήξερε την αλήθεια...και αυτός που την έσπρωξε!

...το εξαφάνισε!
το κόκκινο σκυλάκι με την χρυσή ψεύτικη καδένα χαλαρά περασμένη γύρω από το λαιμό του, ήταν δώρο του μπαμπά από ταξίδι του στην Ιαπωνία. Ήταν το δεύτερο σκυλάκι που της είχε κάνει δώρο. Το πρώτο ήταν ροζ και είχε και μπαταρίες στην κοιλιά για να περπατάει και να ανοιγοκλείνει το στόμα σε ένα μονότονο γαβ! Το κόκκινο δεν έκανε τίποτα, απλά στεκόταν. Την κοίταζε, όμως, κάθε βράδυ, κάτω από το ξύλινο σκούρο καφέ τραπέζι του σαλονιού. Την κοίταζε ανάμεσα από τα πόδια των καρεκλών της τραπεζαρίας, όταν έκλειναν τα φώτα τη νύχτα, για να κοιμηθεί το σπίτι' κι εκείνη στην πολυθρόνα κρεβάτι του σαλονιού. Το φοβόταν, όχι γιατί της έκανε κάτι, αλλά γιατί απλά δεν ήταν εκεί η θέση του κι εκείνη το ήξερε αυτό, όπως επίσης ήξερε ότι τα ψεύτικα σκυλάκια δεν περπατάνε και δεν αλλάζουν θέση μόνα τους. Για καιρό - ποιος ξέρει πόσο - απλά κουκουλωνόταν και έμπαινε ολόκληρη κάτω από τα σκεπάσματα, να μη βλέπει ότι τη βλέπει, ακούγοντας την καρδιά της στο μαξιλάρι να χτυπάει δυνατά, μέχρι που την έπαιρνε ο ύπνος και το πρωί όλα ήταν στη θέση τους πάλι - και το κόκκινο σκυλάκι! Ώσπου μια νύχτα, χωρίς να το έχει σκεφτεί, οργανώσει, προετοιμάσει, ξεσκεπάστηκε απότομα και χωρίς να σηκωθεί από τον πολυθρόνα-κρεβάτι της, τέντωσε το χέρι, με την παλάμη σε επιθετική κίνηση βεντάλιας, σα να έδιωχνε μια ενοχλητική μύγα από δίπλα της και "έβαλε" το κόκκινο σκυλάκι στη θέση του! Χωρίς κραυγή, χωρίς "Αέεεερα", μόνο με τη σκέψη: "αποκλείεται να είσαι εκεί, δεν είναι η θέση σου κάτω από το τραπέζι και ανάμεσα στα πόδια των καρεκλών. Απλά δεν είσαι εκεί!" Και δεν το είδε ποτέ ξανά κάτω από το τραπέζι... ούτε και να την κοιτάζει... ποτέ ξανά...