βαμμένα νύχια...

μέρες που 'ναι... θυμήθηκα τα βαμμένα σου νύχια.. διακριτικές αποχρώσεις του κόκκινου στην καθημερινότητα, έντονα κόκκινα, "αριστοκρατικά", στις γιορτινές εξόδους, πάντα όμως - ακόμα και άβαφα - περιποιημένα.. μόνη σου τα έφτιαχνες, τα έβαφες, τα λιμάριζες, τα ξέβαφες, με εκείνο το ροζ ασετόν και μικρά μικρά κομματάκια βαμβάκι.. όλα μόνη σου τα έκανες... κούρευες τα μαλλιά σου και τα χτένιζες "σαν από κομμωτήριο", περιποιόσουν τα νύχια σου χεριών και ποδιών και έκανες εκείνο το μασάζ στο πρόσωπό σου με τις κρέμες σου απλωμένες με απαλές κυκλικές κινήσεις με τρόπο επαγγελματικό, τελετουργικό, ανάσκελα και διαγώνια ξαπλωμένη στο κάλυμμα του διπλού κρεβατιού, με κλειστά τα μάτια, σαν σε προσευχή...

η παιδική μου ηλικία ήταν αρωματική...δροσερές μυρωδιές καθαριότητας, από μπουκάλια μικρά, μεγάλα, γυάλινα, πλαστικά, απορρυπαντικών για το σπίτι... δυνατές και ταυτόχρονα λεπτές μυρωδιές από βαζάκια και συσκευασίες ομορφιάς...για εσένα... ρούχα, σεντόνια και πετσέτες, όλα μοσχομυριστά...για εμάς...

η μυρωδιά του ασετόν, της λακ, της νιβέα χεριών (της κλασσικής στο μπλε πλακέ μεταλλικό κουτάκι με τα άσπρα γράμματα), κάποιο γυναικείο δυνατό "ακριβό άρωμα σε μικρό μπουκάλι"... τα αρώματα σου... τα αρώματα της παιδικής μου ηλικίας.. ανακατεμένα με τη μυρωδιά του μήλου, του πορτοκαλιού, της μπανάνας που μας έπλενες, καθάριζες και έκοβες σε κομμάτια τα απογεύματα στο πιατάκι του φρούτου... σε ότι έπιανες, έφτιαχνες, τακτοποιούσες με τα χέρια σου, άφηνες λίγο από τις μυρωδιές του καλλωπισμού σου και της φροντίδας σου για εμάς..

μοσχομυριστά όλα... κι εσύ... μελαγχολική και συγκρατημένη, αρχόντισσα ανάμεσα σε όλα τα αστραφτερά από καθαριότητα, παιδικά μας χρόνια...

θυμήθηκα μέρες που ΄ναι... αυτό που δε ξεχνάω ποτέ.. την αγάπη της μαμάς...