Μάνδρα

Δεν πήρα τον κώλο μου να πάω να ξελασπώσω - στην κυριολεξία - τους ανθρώπους και τα σπίτια τους στη Μάνδρα... Αλλά βλέπεις, δεν έχω χρόνο... Έχω να κλάψω για τη ζωή μου, για το ωραίο μου σπιτάκι που πλέον δε μπορώ να συντηρήσω, για τις σπουδές μου που δε μπορώ να συνεχίσω, για την εμπειρία μου που δε μπορώ να αξιοποιήσω σε κάποια εργασία, για τη δουλειά μου που με πνίγει, με αλλοτριώνει, με βουλιάζει στις λάσπες του ανήθικου. Δεν έχω χρόνο, ούτε γαλότσες, ούτε κίνητρο, ούτε ένα ευρώ, δεν έχω την ψυχραιμία να απομονώσω τις αντιφατικότητες της ζωής μας βλέπεις... Το πρωί ανθρωπίστρια και το βράδυ στο ζεστό μου σπιτάκι, να γράφω τσιτάτα στο fb για έναν καλύτερο κόσμο, που δε θα αλλάξει ποτέ γιατί αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων... η φθορά και ο Θάνατος, όσο και να μη μας αρέσει, όσο και να αντιστεκόμαστε σε αυτό, με τίμημα μάλιστα τη μόνη ευτυχία που θα μπορούσαμε ως ανθρώπινα όντα να βιώνουμε... Την αποδοχή της θνητότητας μας. Για αυτό πολεμάει τόσο ο Δυτικός κόσμος να αφομοιώσει την Ανατολή, γιατί του χαλάει τη μαγιά της ψεύτικης "ευτυχίας"... Αυτή της αθανασίας! Ενώ τα πράγματα θα ήταν απλά αν ήμασταν λιγότερο ματαιόδοξοι και ελεγκτικοί και τόσο σίγουροι ότι μπορούμε να πούμε ΕΜΕΙΣ ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος για τους άλλους... Σωστό είναι να ζει ο καθένας τη ζωή που θέλει, όχι τη ζωή που του υποδεικνύουν οι ειδικοί, γνώστες και παντογνώστες. Λάθος είναι να κατηγορείς τον άλλον και να πιστεύεις ότι αυτό που είσαι και πρεσβεύεις εσύ είναι το σωστό! Σωστό είναι να σέβεσαι τη διαφορετικότητα, σωστό είναι να μην την παρατηρείς καν ως διαφορετική. Λάθος είναι να μισείς, να ζηλεύεις τα κεκτημένα του διπλανού σου. Σωστό είναι να αγαπάς αμερόληπτα όλα τα πλάσματα και Δημιουργήματα του Δημιουργού. Ξέρω θα προσπαθήσετε να "βάψετε" τα λόγια μου, ή να τα σβήσετε από το χάρτη του νου σας ως αρνητικά και μίζερα... Τι άλλο να χωρέσει πια και το κεφάλι μας; Η φαιά ουσία έγινε άλλο ένα καταναλωτικό προϊόν... Και η κατάρα του σύγχρονου ανθρώπου δεν είναι ότι είμαστε από χώμα αλλά ότι θα καταλήξουμε στη λάσπη που φτιάξαμε με τα ίδια μας τα χέρια! Χους εί και εις λάσπην απελεύσει!

Το ουράνιο τόξο που φαντάστηκα… μια ιστορία για όλα εκείνα που πέρασαν και έφυγαν χωρίς κανείς να πιστέψει σε αυτά.

==============================================

Με λένε Ίβες Άππα και πιστεύω πως φαντασία είναι ό,τι αρνούμαστε να πιστέψουμε πως (μπορεί να) είναι πραγματικότητα. Αν πιστεύεις ή… αν περιμένεις, όλα μπορούν να συμβούν. Από πολύ μικρή ηλικία, πίστευα ακράδαντα ότι μια μέρα τα καστανά μου μάτια θα πρασινίσουν. Είχε η μαμά, βλέπεις, ωραία πράσινα μάτια και δεν μπορούσα να δεχτώ ότι δεν τα είχα κληρονομήσει κι εγώ. Έτσι λοιπόν, πίστευα ότι θα καταφέρω να πρασινίσω τα μάτια μου απλά πιστεύοντας ότι μπορώ να το κάνω και φυσικά περιμένοντας. Της το έλεγα και γελούσε. Με ρωτούσε «τι εννοείς, θα βάλεις χρωματιστούς φακούς;» και της απαντούσα «όχι βέβαια, απλά θα τα αλλάξω». Τα χρόνια περνούσαν και θεώρησα απλά φυσικό όταν κάποια μέρα, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μας διακοπών, βγαίνοντας από τη θάλασσα, ένα φίλος από εκείνους του καλοκαιριού, μου είπε: τα μάτια σου είναι πράσινα! Ή όταν μετά από καιρό ένας ερωτευμένος μου είπε κοιτάζοντας με στα μάτια: τα μάτια σου είναι πράσινα! Τα επόμενα χρόνια, άκουσα πολλές φορές, από ανθρώπους που με ήξεραν και με είχαν ξαναδεί ή από άλλους που με έβλεπαν πρώτη ή δεύτερη φορά, την ίδια παρατήρηση και μάλιστα πάντα με το ανάμεικτο εκ μέρους τους ύφος’ κάτι μεταξύ θαυμασμού και απορίας!

Να πω την αλήθεια, εγώ δεν έβλεπα στον καθρέφτη αυτό που έβλεπαν οι άλλοι στα μάτια μου! Αλλά δεν σταμάτησα ποτέ να πιστεύω ότι  μπορώ να πρασινίσω τα μάτια μου.

Τα χρόνια πέρασαν κι άλλοι ακόμα προστέθηκαν στη λίστα των πιστών της πρασινότητας των ματιών μου: «έχω ερωτευτεί τα πράσινα σου μάτια», «τα μάτια σου είναι πράσινα όταν κλαις», «τα μάτια σου πρασινίζουν». Κάποιοι κάθησαν ώρα πολύ να παρατηρούν τα μάτια μου και να προσπαθούν να αποδώσουν με αποχρώσεις (του πράσινου, πάντα) και παρομοιώσεις περιγραφικές το ακριβές χρώμα των ματιών μου.

Ήρθε ο καιρός και άρχισαν να βγαίνουν πράσινα τα μάτια μου και στις φωτογραφίες, θέλησαν να μου γράψουν και «χρώμα ματιών: πράσινα» στην ταυτότητα. Έφτασε η στιγμή που δε μπορούσε κανείς να πιστέψει ότι κάποτε είχα καστανά μάτια. Μια μέρα χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού:

-      Ποιος;

-      Καλημέρα σας, ονομάζομαι Φώστ Στέρν και είμαι από το Ινστιτούτο Οφθαλμολογικών Ερευνών του Γιοχάνεσμπουργκ. Μάθαμε ότι στο σπίτι σας υπάρχει ένα άτομο το οποίο γεννήθηκε με άλλο χρώμα ματιών από αυτό που έχει σήμερα. Θα θέλαμε να μιλήσουμε με το άτομο αυτό.

-      Το άτομο αυτό αγαπητέ κύριε, είναι το παιδί μου αλλά είναι σε ηλικία που μπορεί να αποφασίσει αν και με ποιον θέλει να μιλήσει…

Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν για αυτό, γιατί απλά δεν είχα κάτι να πω.

Έτσι, η Επιστήμη έφτασε μέχρι το κατώφλι αλλά έφυγε από το σπίτι μας, χωρίς να μιλήσει μαζί μου, τότε.

Συνέχιζα να έχω οπαδούς, που έβλεπαν τα μάτια μου πράσινα τη νύχτα, στο ημίφως, στον ήλιο, στο σκοτάδι, όταν έκλαιγα, όταν φόραγα μαύρα ή πράσινα ρούχα, όταν είχα βαμμένα κόκκινα ή και καστανόξανθα μαλλιά. Δεν είχε σημασία η συνθήκη, η αλήθεια ήταν ότι πλέον, στα μάτια των άλλων, τα μάτια μου ήταν πράσινα! Το είδαν και το επιβεβαίωσαν άνθρωποι με μαύρα, καστανά, γαλάζια ακόμα και με πράσινα μάτια.

Κάποια στιγμή, σταμάτησα να ασχολούμαι με το τι χρώμα ήταν τα μάτια μου και τότε σταμάτησαν και οι οπαδοί μου να μιλάνε γι αυτό.

Ένα πρωινό όμως, καταγάλανο και φωτεινό, όταν πλησίασα στον καθρέφτη του μπάνιου για να ρίξω νερό στο αγουροξυπνημένο μου πρόσωπο…. Ω! Είχα όντως δυο ωραία πράσινα μάτια. Για την ακρίβεια ήταν πρασινωπά, λαδιά, ξεβαμμένα καστανά με πράσινες ανταύγιες, με «φωτάκια πρασινωπά προς το κίτρινο, σαν στεφάνι γύρω από το καφέ»… Σας λέω ό,τι είδα εγώ. Ταίριαζε όμως και με τις περιγραφές που κατά καιρούς είχα ακούσει από τους οπαδούς της παλιάς μου πίστης. Θυμήθηκα όλες τις προσπάθειες τους να εξηγήσουν το ακριβές χρώμα των ματιών μου και ήταν όλες αυτές μαζί, μπροστά μου, στον καθρέφτη μου.

Κυκλοφόρησα για λίγο καιρό έξω στον κόσμο, στα μαγαζιά, στα πεζοδρόμια με απόλυτη πια σιγουριά, αφού το είχα δει επιτέλους με τα ίδια μου τα μάτια, ότι είχα καταφέρει να πρασινίσω, με τον καιρό, τα καστανά μου μάτια. Δεν είχε βέβαια πια καμία σημασία, ίσως ακριβώς γιατί, ήταν ένα στόχος που είχε επιτευχθεί!

Από εκείνο το πρωινό όμως, πρασίνισε ο κόσμος γύρω μου. Αγάπησα τα πράσινα φύλλα των δέντρων, φορούσα πράσινα ρούχα και παπούτσια, εννοείται πως ερωτεύτηκα και δυο πράσινα μάτια, τέσσερα για την ακρίβεια... έβαψα πράσινους τους τοίχους στο σπίτι μου, τα κάγκελα του μπαλκονιού, πάντα με μέτρο και καλαισθησία φυσικά… Δεν είχα εμμονή εξάλλου, απλά προτίμηση! Πώς να το πω;! Το πράσινο έγινε το αγαπημένο μου χρώμα. Ποιο ήταν πριν; Μα, το πράσινο!

Απέκτησα οικολογική συνείδηση, άρχισα να παρατηρώ την «πράσινη» φύση γύρω μου, να σκέφτομαι το νερό που εξαντλείται στον πλανήτη, τα είδη των ζώων που εξαφανίζονται. Ψήφιζα οικολόγους στις εκλογές, χωρίς να έχω άλλο λόγο πέρα από το ότι λέγονται «οικολόγοι πράσινοι». Υποστήριζα ό,τι συνειρμικά με παρέπεμπε στο «πράσινο». Δεν ήξερα ποιες ομάδες έπαιζαν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά πάντα ακολουθούσα με το βλέμμα στο γήπεδο «αυτούς με τα πράσινα».

Δεν είχαν πια σημασία ούτε καν οι οπαδοί, το θέμα είχε ξεφύγει από την επίδραση της επιβεβαίωσης ή της αποδοχής τους. Όλο το νόημα είχε επικεντρωθεί στο «πράσινο» εγώ μου. Το πράσινο ήταν για μένα πια, πρόσωπο λατρείας, αντικείμενο μελέτης, ιδέα και κοσμοθεωρία... ότι ήταν πράσινο ήταν καλό. Τα άλλα όλα ήταν απλά… χρώματα. Το πράσινο μού έγινε ανάγκη!

Άρχισα να φωτογραφίζω εικόνες στις οποίες κυριαρχούσε το πράσινο σαν χρώμα, να γράφω κείμενα με θέμα το πράσινο – όπως αυτό -, να τραγουδώ τραγούδια που είχαν μέσα κάτι πράσινο ή και να αλλάζω τους στίχους σε άλλα για να γίνουν πράσινα κι αυτά – «Μαρία με τα πράσινα, ποιον αγαπάς καλύτερα…». Φυσικά δεν είχε σημασία η διατήρηση της ρίμας μπροστά στην ανάγκη μου να μπει το πράσινο μέσα στο τραγούδι. Το πράσινο μπήκε όμως και παντού στη ζωή, στη σκέψη και στην ψυχή μου.

Μια νύχτα πετάχτηκα στον ύπνο μου με μια φοβερή ιδέα στο μυαλό. Το επόμενο πρωί βγήκα αμέσως να την υλοποιήσω. Έτρεξα στο πλησιέστερο κατάστημα οπτικών και παρήγγειλα ένα ζευγάρι γυαλιά με… πράσινα τζάμια. Έκανα μερικές μέρες υπομονή μέχρι να μου τα ετοιμάσουν και… ΝΑΙ, τα φόρεσα και όλα πρασινίσανε! Κατά τη διάρκεια της μέρας η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί ο ήλιος είχε γίνει πλέον πράσινος - και όλος ο κόσμος μαζί του. Τη νύχτα, έτσι κι αλλιώς, όλα τα φωτιστικά στο σπίτι μου είχαν πράσινες λάμπες πια και όταν ήμουν έξω απλά προτιμούσα τα μέρη με πράσινους φωτισμούς.

Είχε περάσει καιρός – ποιος ξέρει πόσος – από τότε που πρασινοξαναγεννήθηκα. Στους άλλους δεν άρεσαν κάποια πράγματα σε σχέση με αυτό κι εγώ η αλήθεια είναι στεναχωριόμουν και προβληματιζόμουν που τους στεναχωρούσα αλλά κατά τα άλλα για μένα όλα έβαιναν καλώς.

Γυρίσανε οι καιροί, οι άνθρωποι, τα χρόνια, τα σπίτια, τα χνώτα και ξημέρωσε μια μέρα και έπρεπε να κάνω κάποιες εξετάσεις. Η νοσοκόμα λίγο έλειψε να πέσει όταν είδε το πράσινο αίμα να τρέχει από τη φλέβα μου μέσα στη σύριγγα. Αφού κατάπιε ξερά και τελείωσε τη δουλειά της με γουρλωμένα μάτια, με ρώτησε με κοφτή ανάσα:

-πως νιώθετε;

-πολύ καλά, εσείς;

Μου είπε να κάτσω στη θέση μου και θα φώναζε το γιατρό να έρθει να μιλήσει μαζί μου.

Και τι να πούμε, δηλαδή;

Μετά από λίγο η Επιστήμη μπήκε στο εξεταστήριο και τα είπαμε. Επιτέλους.

………………………..

Κάθομαι σε μια κόκκινη σιδερένια καρέκλα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και κοιτάζω τον κόσμο που περνάει από κάτω, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα σκυλιά που κατουράνε το γκαζόν απέναντι στην πλατεία. Πίνω με καλαμάκι ένα χυμό πράσινο μήλο και σκέφτομαι: Πόσο γλυκιά θα ήταν άραγε η ζωή μου αν είχα ακούσει, όταν ήμουν μικρή ακόμα, τη γιαγιά μου, να λέει με χαμόγελο, κοιτάζοντάς με: «τα μάτια σου είναι μελιά!» 

Η γιαγιά βλέπεις, ήταν γαλανομάτα και ξανθιά στα νιάτα της. Τα μάτια της γκριζάριζαν όσο μεγάλωνε και τα μαλλιά της γινόντουσαν ξέθωρο ξανθό ντορέ, από τις βαφές. Τουλάχιστον, έτσι τη θυμάμαι εγώ. Ξέθωρη τη θυμάμαι γενικά. Τόσο πολύ, που όταν την άκουσα κάποτε, μετά από χρόνια, να μου λέει ότι της αρέσει πολύ η φωνή και τα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου, σαν να ξεστόμιζε αμαρτία βαριά, ένιωσα σαν ο πρώτος ξαφνιασμένος μάρτυρας του καυτού αίματος που έτρεχε αθόρυβα στις φλέβες της. Όπως και να έχει ήταν πολύ μικρό το σκίρτημα που μου προκάλεσε η εξομολόγησή της για να καταφέρει να ακουστεί στα αυτιά μου δυνατή η φωνή της όταν μου έλεγε για τα μελιά μου μάτια. Παρόλα αυτά, λίγο πριν φύγει, σαν γέρος ινδιάνος, από αυτή τη ζωή, κατάφερε να δυναμώσει τη φωνή της και να με βοηθήσει, ίσως και χωρίς ξεκάθαρη πρόθεση εκ μέρους της, να καταλάβω ό,τι το χρώμα δεν μετράει! Αυτό που μετράει είναι η πίστη! Όλα μπορούν να γίνουν, αρκεί να πιστέψεις! Αυτό έγινε πριν 10 χρόνια. Τώρα ξέρω ότι όλα, σχεδόν, μπορούν να γίνουν αρκεί να πιστέψεις βαθιά. Από τότε άρχισαν να μπαίνουν στη ζωή μου τρεις μεγάλες έννοιες: της πίστης, του βάθους, και του ΣΧΕΔΟΝ!

Μη φανταστεί κανείς ότι σε εκείνο το σημείο θα βρει το τέλος μιας ιστορίας, θα έλεγα μάλιστα πως εκεί κάπου η ιστορία αρχίζει..

Μπορώ να σας το πω και σε χρονιά… 2010! Μπροστά στον καθρέφτη μου με ορθάνοιχτα μάτια (άνευ σημασίας χρώματος πια), είδα καφέ το χρώμα της λάσπης που βούλιαξα, κόκκινο το χρώμα μιας πόρτας που δεν χτύπησα, κίτρινο το χρώμα των φύλλων που έπεσαν πολλές φορές από τότε στο άγγιγμα του φθινόπωρου, πράσινο το σώμα της σάπιας ύλης που απωλέσαμε κάτω από το χιόνι και την υγρασία του χειμώνα. Ενός χειμώνα που κρυστάλλωσε ξανά και ξανά το αλαζονικό μας χνώτο στα κρύα τζάμια της καρδιάς μας. Όλα τώρα μοιάζουν να έγιναν σε ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Τα δάκρυα μου δραπετεύουν πια, αποφασισμένα να το σκάσουν από την φυλακή τους, χωρίς να με ρωτάνε, χωρίς καμουφλάζ, χωρίς να βρίσκεται κανείς να τα εμποδίσει…

Γύρω μου ο κόσμος βουίζει, τσιρίζει, τραγουδάει και αγκομαχάει, επιβιώνει σιωπηλά, σώζει και «σώνεται» από κουράγια… 2017! Το λευκό και το μαύρο παίζουν αντίπαλα σε μια χρωματιστή σκακιέρα, στρογγυλή. Όλες οι κινήσεις επιτρέπονται, εκτός από το να το σκάσεις…

(συνεχίζεται…)

τα ονόματα τους...

τα ονόματα τους σημαίνουν "Λουλούδι", "Αστέρι", "Ευχή", "Θάλασσα", "Ηλιοβασίλεμα", "Ηρεμία", "Χελιδόνι"..
τα ονόματα τους έχουν πολλά σύμφωνα και μοιάζουν "ξένα" στο άκουσμα..
τα ονόματα τους είναι η φωτογραφία της μακρινής τους χώρας..
τα ονόματα τους μας χαρίζονται ξανά και ξανά, συστήνοντας μας κάθε μνήμη και όνειρο τους ..
τα ονόματα τους θα (τα) αλλάξουν ίσως...
                                  ....θα τα θυμούνται πάντα μπροστά στον καθρέφτη...