μέρες που 'ναι... θυμήθηκα τα βαμμένα σου νύχια.. διακριτικές αποχρώσεις του κόκκινου στην καθημερινότητα, έντονα κόκκινα, "αριστοκρατικά", στις γιορτινές εξόδους, πάντα όμως - ακόμα και άβαφα - περιποιημένα.. μόνη σου τα έφτιαχνες, τα έβαφες, τα λιμάριζες, τα ξέβαφες, με εκείνο το ροζ ασετόν και μικρά μικρά κομματάκια βαμβάκι.. όλα μόνη σου τα έκανες... κούρευες τα μαλλιά σου και τα χτένιζες "σαν από κομμωτήριο", περιποιόσουν τα νύχια σου χεριών και ποδιών και έκανες εκείνο το μασάζ στο πρόσωπό σου με τις κρέμες σου απλωμένες με απαλές κυκλικές κινήσεις με τρόπο επαγγελματικό, τελετουργικό, ανάσκελα και διαγώνια ξαπλωμένη στο κάλυμμα του διπλού κρεβατιού, με κλειστά τα μάτια, σαν σε προσευχή...
η παιδική μου ηλικία ήταν αρωματική...δροσερές μυρωδιές καθαριότητας, από μπουκάλια μικρά, μεγάλα, γυάλινα, πλαστικά, απορρυπαντικών για το σπίτι... δυνατές και ταυτόχρονα λεπτές μυρωδιές από βαζάκια και συσκευασίες ομορφιάς...για εσένα... ρούχα, σεντόνια και πετσέτες, όλα μοσχομυριστά...για εμάς...
η μυρωδιά του ασετόν, της λακ, της νιβέα χεριών (της κλασσικής στο μπλε πλακέ μεταλλικό κουτάκι με τα άσπρα γράμματα), κάποιο γυναικείο δυνατό "ακριβό άρωμα σε μικρό μπουκάλι"... τα αρώματα σου... τα αρώματα της παιδικής μου ηλικίας.. ανακατεμένα με τη μυρωδιά του μήλου, του πορτοκαλιού, της μπανάνας που μας έπλενες, καθάριζες και έκοβες σε κομμάτια τα απογεύματα στο πιατάκι του φρούτου... σε ότι έπιανες, έφτιαχνες, τακτοποιούσες με τα χέρια σου, άφηνες λίγο από τις μυρωδιές του καλλωπισμού σου και της φροντίδας σου για εμάς..
μοσχομυριστά όλα... κι εσύ... μελαγχολική και συγκρατημένη, αρχόντισσα ανάμεσα σε όλα τα αστραφτερά από καθαριότητα, παιδικά μας χρόνια...
θυμήθηκα μέρες που ΄ναι... αυτό που δε ξεχνάω ποτέ.. την αγάπη της μαμάς...
η παιδική μου ηλικία ήταν αρωματική...δροσερές μυρωδιές καθαριότητας, από μπουκάλια μικρά, μεγάλα, γυάλινα, πλαστικά, απορρυπαντικών για το σπίτι... δυνατές και ταυτόχρονα λεπτές μυρωδιές από βαζάκια και συσκευασίες ομορφιάς...για εσένα... ρούχα, σεντόνια και πετσέτες, όλα μοσχομυριστά...για εμάς...
η μυρωδιά του ασετόν, της λακ, της νιβέα χεριών (της κλασσικής στο μπλε πλακέ μεταλλικό κουτάκι με τα άσπρα γράμματα), κάποιο γυναικείο δυνατό "ακριβό άρωμα σε μικρό μπουκάλι"... τα αρώματα σου... τα αρώματα της παιδικής μου ηλικίας.. ανακατεμένα με τη μυρωδιά του μήλου, του πορτοκαλιού, της μπανάνας που μας έπλενες, καθάριζες και έκοβες σε κομμάτια τα απογεύματα στο πιατάκι του φρούτου... σε ότι έπιανες, έφτιαχνες, τακτοποιούσες με τα χέρια σου, άφηνες λίγο από τις μυρωδιές του καλλωπισμού σου και της φροντίδας σου για εμάς..
μοσχομυριστά όλα... κι εσύ... μελαγχολική και συγκρατημένη, αρχόντισσα ανάμεσα σε όλα τα αστραφτερά από καθαριότητα, παιδικά μας χρόνια...
θυμήθηκα μέρες που ΄ναι... αυτό που δε ξεχνάω ποτέ.. την αγάπη της μαμάς...
Η αδελφη μου.και το πρόσωπο δίπλα μ' "αυτη"την έκφραση που την ξέρω χρόνια τώρα ~υπάρχει κ σε άλλες φωτο με τη μαμά της η κόρη της.Το παιδί μας,το πρώτο.Στη αρχή όσα έγραφες νόμιζα ότι κάποιος χαρτογραφουσε την ψυχή μου.Ναι κατάφερα να πείσω πολλούς να πείσω ότι είχα πράσινα μάτια~για τους ιδιους με τους δικούς σου λόγους.Και Ναι η ξανθή γαλανομάτα γιαγιά μου έλεγε ότι κ σε σένα. Η δε Γιωργιτσα " εσυ έχει τα κρασατα μάτια του μπαμπά σου".Όμως κατάφερα σιγα~σιγά κ χωρίς υπερπροσπάθεια, νωχελικά ν' ακουσω το "...να ρωτησουμε καποια με πρασινα ματια,να την Α~~~~~~.Αυτο ενω περπατουσα μ'ένα όντως πρασινοματη.Και Ναι σήμερα είναι Χριστούγεννα κ είναι μαζί μου .Και Ναι κάθε μέρα είναι μαζί μου.Πολλες φορές μιλάω κ νομίζω πως ακούω την φωνή της .Άλλες πάλι γελάω κ ακούω το γέλιο της.Νομιζω ότι έχει μπει μέσα μου.Τρεχω στον καθρέφτη.Οχι είμαι εγώ,εκείνη είναι μέσα μου,μόνο για μένα.Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με μπερδεύεις.Αισθανομαι τόσο κοντά στα συναισθήματα σου στις σκέψεις σου,τις πριν...Κ τις μετά....Συγχρόνως σκέφτομαι,μιλάω,γελάω,αισθάνομαι,αγαπάω όπως εκείνη.Καθε μικρό ή μεγάλο που γίνεται σκεφτομαι πως θα ηταν μ'εκεινη.Καθε τι που ονειρεύομαι για όλους σκέφτομαι πως μπορεί χωρίς εκείνη.Και Ναι είναι η αδελφή μου.Η ωραία.Η αδελφή μου που λείπει.Σ'ευχαριστω που μου θύμισες τις όμορφες λεπτομέρειες.Τις μυρωδιές της,τις κρέμες της,τα δάχτυλα της,τα νύχια της.Σ'ευχαριστω μικρή μου.Ενα μεγάλο ευχαριστω στα πρασινα ματια της ζωης μου γιατι μας αφησε τη συνεχεια της τα παιδια της.Που μου έδωσε εσένα ν'απαλυνεις τα αγρια κ σκοτεινα συναισθηματα κ σκεψεις του τελους κ να με πας σε μυρωδατα συννεφα αλλης εποχης με αποχρωση πρασινου.
ΑπάντησηΔιαγραφήτι παράξενα όντα είμαστε οι άνθρωποι... γιατί είμαστε ταυτόχρονα θαυμαστά και τερατώδη, άξια και ανάξια... εγώ σε ευχαριστώ, Αιμιλία...γιατί με έναν τρόπο, δικό σου, ήσουν πάντα (και) μαμά μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή