Μάνδρα

Δεν πήρα τον κώλο μου να πάω να ξελασπώσω - στην κυριολεξία - τους ανθρώπους και τα σπίτια τους στη Μάνδρα... Αλλά βλέπεις, δεν έχω χρόνο... Έχω να κλάψω για τη ζωή μου, για το ωραίο μου σπιτάκι που πλέον δε μπορώ να συντηρήσω, για τις σπουδές μου που δε μπορώ να συνεχίσω, για την εμπειρία μου που δε μπορώ να αξιοποιήσω σε κάποια εργασία, για τη δουλειά μου που με πνίγει, με αλλοτριώνει, με βουλιάζει στις λάσπες του ανήθικου. Δεν έχω χρόνο, ούτε γαλότσες, ούτε κίνητρο, ούτε ένα ευρώ, δεν έχω την ψυχραιμία να απομονώσω τις αντιφατικότητες της ζωής μας βλέπεις... Το πρωί ανθρωπίστρια και το βράδυ στο ζεστό μου σπιτάκι, να γράφω τσιτάτα στο fb για έναν καλύτερο κόσμο, που δε θα αλλάξει ποτέ γιατί αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων... η φθορά και ο Θάνατος, όσο και να μη μας αρέσει, όσο και να αντιστεκόμαστε σε αυτό, με τίμημα μάλιστα τη μόνη ευτυχία που θα μπορούσαμε ως ανθρώπινα όντα να βιώνουμε... Την αποδοχή της θνητότητας μας. Για αυτό πολεμάει τόσο ο Δυτικός κόσμος να αφομοιώσει την Ανατολή, γιατί του χαλάει τη μαγιά της ψεύτικης "ευτυχίας"... Αυτή της αθανασίας! Ενώ τα πράγματα θα ήταν απλά αν ήμασταν λιγότερο ματαιόδοξοι και ελεγκτικοί και τόσο σίγουροι ότι μπορούμε να πούμε ΕΜΕΙΣ ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος για τους άλλους... Σωστό είναι να ζει ο καθένας τη ζωή που θέλει, όχι τη ζωή που του υποδεικνύουν οι ειδικοί, γνώστες και παντογνώστες. Λάθος είναι να κατηγορείς τον άλλον και να πιστεύεις ότι αυτό που είσαι και πρεσβεύεις εσύ είναι το σωστό! Σωστό είναι να σέβεσαι τη διαφορετικότητα, σωστό είναι να μην την παρατηρείς καν ως διαφορετική. Λάθος είναι να μισείς, να ζηλεύεις τα κεκτημένα του διπλανού σου. Σωστό είναι να αγαπάς αμερόληπτα όλα τα πλάσματα και Δημιουργήματα του Δημιουργού. Ξέρω θα προσπαθήσετε να "βάψετε" τα λόγια μου, ή να τα σβήσετε από το χάρτη του νου σας ως αρνητικά και μίζερα... Τι άλλο να χωρέσει πια και το κεφάλι μας; Η φαιά ουσία έγινε άλλο ένα καταναλωτικό προϊόν... Και η κατάρα του σύγχρονου ανθρώπου δεν είναι ότι είμαστε από χώμα αλλά ότι θα καταλήξουμε στη λάσπη που φτιάξαμε με τα ίδια μας τα χέρια! Χους εί και εις λάσπην απελεύσει!