πέρασα έτσι δίχως λόγο...

...από τις γειτονιές του μυαλού που έχουν πιάσει σκόνη καιρό τώρα.
Η μυρωδιά της ξεχασμένης μνήμης γέμισε τον αέρα ... ακούμπησα τα πανιά μου επάνω του για να ταξιδέψω στα παλιά...
Εκεί που τα φύλλα της μουριάς έμπαιναν με το έτσι θέλω από το μισάνοιχτο παράθυρο του δωματίου μου και ενώ τίποτα δε ρωτούσαν περίμεναν του κόσμου όλου τις απαντήσεις...
Εκεί που όλα έμοιαζαν με αλήθεια και τώρα θυμίζουν σαν ψέμα...
Εκεί που δεν θα ξαναπάω ποτέ μα πάντα θα γυρνάω με τους χτύπους της καρδιάς...

καλημέρα