Σαν χτες ήμουν παιδί, μέχρι χτες ήμουν παιδί... πριν 9 μήνες, μεγάλωσα... απότομα... ή μάλλον μεγάλωσα λίγο ακόμα.... ξανά.... γιατί έφυγες... Εσύ... έφυγες και εσύ...
Αυτό το μπλογκ μου δε θα το διαβάσεις, το ξέρω... το πρώτο που δε θα διαβάσεις... μήνες τώρα θέλω να γράψω κάτι... για διάφορα... για εσένα... όμως εσύ - που πάντα διάβαζες ό,τι έγραφα και πάντα σχολίαζες - αυτό το μπλογκ, δε θα το διαβάσεις... κι εγώ το ξέρω γι' αυτό δεν έγραφα... γιατί έλεγα για ποιον να γράψω... όμως τόσους μήνες άπνοιας... πόσο να αντέξω...
...δεν άντεξα... έτσι κι αλλιώς ξέρω πια... ό,τι γράφουμε, ό,τι ζούμε είναι για εμάς... είναι δώρο στον εαυτό μας... γιατί ο Θεός μας έδωσε το δώρο και γιατί αυτό το μπλογκ μπορώ και το γράφω γιατί με γεννήσατε και με αγκαλιάσατε...
επίσης ξέρω, αν και με πληγώνει...ακόμα με πληγώνει... ότι Τώρα ξέρεις.... ότι Τώρα ξέρετε, εσείς όλοι που φύγατε... ξέρω ό,τι "εκεί", ξέρετε και βλέπετε ό,τι δε μπορούσατε να δείτε και να ξέρετε ή να απολαύσετε "εδώ"...
Οπότε, Αιμιλία μου, της καρδιάς μου πρώτη αγκαλιά, ... σου στέλνω μήνυμα: μου λείπεις... όλα συγχωρούνται από το Θεό, στους αναπαυμένους... εμείς οι "ακόμα εδώ" δεν είμαστε Θεός για να συγχωρέσουμε, μπορούμε να ανακουφιζόμαστε στη μνήμη ή να βουλιάζουμε στη λήθη, να ξεχνάμε πολλά για να συνεχίζουμε ή να θυμόμαστε σαν φυλαχτό την πρώτη της καρδιάς αγκαλιά...
Τώρα αυτά θα τα διαβάσουν άλλοι.... και θέλω... μιλάω για το χτες μόνο και μόνο για να πω κάτι για το σήμερα και το "εδώ":
Μην αφήνουμε τις αγκαλιές της καρδιάς και τις καρδιές της αγκαλιάς να περιμένουν το "εκεί", για να γίνουν Αγάπη!
Εις μνήμην θείας μου Αιμιλίας Μανέα - Λύκου 26 Σεπτεμβρίου 1952 - 5 Μαρτίου 2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου